ท้อมากค่ะขอกำลังใจหน่อยค่ะ

ขอละบายความเคลียดหน่อยตอนนี้เราท้องได้29+2วีคแล้วเจอปัญหาพายในคอบครัวแฟนเราเคลียดและท้อมากคือความคิดส่วนตัวเราเหมือนเราถูกเอาเปลียบคือเรื่องมีอยู่ว่าตอนแรกก่อนจะมีอยู่กะแฟนเราคุยกันว่าเราช่วยกันทำงานแล้วเราจะส่งเงินให้พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเท่ากันเรามีเงินส่วนตัวเราเองก่อนจะมาอยู่กับแฟนเรามีเงินในบัญชีเรา25000พอมาอยู่กับเขาแล้วเราก็ต่างคนต่างทำงาน62จนถึงเมษา63เงินที่เราทำงานของเราไม่ได้เก็บเลยแถมยังได้เอาเงินที่เราทำงานมาช่วยแฟนทุกย่างทั้งส่งไฟแน้นที่แม่แฟนเอารถไปเข้าเพื่อเอาเงินนั้นไปจัดงานบวชให้พี่ชายกับน้องชายสุดท้ายคนที่รับพาระก็ตกมาที่แฟนเรากับเราเป็นคนส่งปีหนึ่งพอส่งครบแฟนไปออกรถให้น้องชายเขาส่งได้สามเดือนก็ทิ้งพาระมาให้เราส่งคือตอนนี้เรากับแฟนเป็นคนมีค่ามากสิ้นเดือนมาทั้งค่ารถน้องชายเขาค่าห้องที่เราอยู่ส่งให้แม่เขาค่ากินอยู่ค่าฝากท้องค่าไฟอะไรตกมาที่เราหมดเลยน้องชายเขาไม่ช่วยอะไรไม่ทำงานมีแต่นอนอยู่ห้องใช้น้ำใช้ไฟกินแล้วก็นอนตืนมาก็มาหากินแถมปากดีอีกด้วยเราพูดอะไรไม่ได้พูดว่านิดหน่อยแฟนเราก็ว่าเราคือเราทำอะไรไม่ได้คำสัณห์ยาที่คุยกันว่าถ้าส่งเงินให้แม่ต้องส่งทั้งสองฝ่ายสุดท้ายเขาได้ส่งให้แต่แม่เขาฝ่ายเดียวของแม่เราไม่ได้ส่งเลยจนได้หนึ่งปีแล้วแถมเงินส่วนตัวของเราว่าจะส่งให้แม่เราก็ไม่ได้ส่งทุกวันนี้ใช้จ่ายก็ได้เอาเงินส่วนตัวเรามาจ่ายเงินเดือนที่แฟนทำงานได้มาก็ไม่พอเงินเก็บส่วนตัวของเรามี31000เราว่าจะส่งให้แม่เราเป็นค่าดองก็ไม่ได้ส่งสักทีเลื่อนแล้วเลื่อนอีกเราไม่สบายใจเลยที่ต้องโกหกแม่เราว่าไม่ว่างแท้จิรงแล้วเราเอาเงินก้อนนั้นมาจ่ายชื้อกินทุกวันเราไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ทำเราใจไม่ได้เลยตอนนี้เราเคลียดและท้อมากท้องก็โตขึ้นทุกวันหมอกำหนดคลอด7ธันวาจะมาถึงนี้แต่เงินเก็บจะคลอดลูกเรายังไม่มีเลยแม่ๆบ้านไหนเคยเจอแบบเราบ้างไหมบอกเราหน่อยว่าเราต้องทำยังไงถึงจะผ่านจุดนี้ไปได้ของลูกก็ยังไม่ได้ชื้ออะไรสักย่างเลยเราเบื่อมากแอบร้องไห้คนเดียวขอบคุณที่เข้ามาอ่าน

2 ตอบกลับ
 profile icon
เขียนข้อความตอบกลับ
Super Mum

เป็นกำลังใจให้นะคะแม่ ถ้า รพ. รัฐติดต่อการเงินขอผ่อนชำระได้นะคะ เคยอ่านโพสต์ในกลุ่มแม่ลูกอ่อนมาค่ะ น่าจะช่วยแบ่งเบาได้บาง ไม่ต้องจ่ายหนักก้อนเดียว

4y ago

ขอบคุณค่ะแต่ของเราไม่รู้จะทำได้รึปล่าวเพราะเราไม่ไช่คนไทยค่ะแม่เราเป็นคนสปปลาวค่ะคือเราไม่รู้จะพูดหรือคุยให้ไครรับรู้เรื่องที่เราเจอเหมือนเราตัวคนเดียวที่มาอยู่กับเขาดูเหมือนว่าคำพูดของเราจะไม่มีความหมายอะไรกับเขาเขาเลยพอเราพูดเราร้องไห้เขาก็ว่าเราสร้างเรื่องให้เขาไม่สบายใจกลับกลายเป็นเราที่ทำให้เขาเคลียดเพี่มบางทีเราก็น้อยใจน่ะที่พูดอะไรไม่ได้เราพูดอะไรหรือบอกอะไรกับเขาสิ่งที่เราขอเขาเขาไม่ได้ทำให้เราเลยสักอย่างบางที่เราก็คิดอยากกลับบ้านแต่ก็สงสานลูกอีกอย่างก็กรัวคนที่บ้านจะช้ำเตีมเราอีกเวลาที่คุยกับพ่อแม่เราเขาถามเราบอกว่าไม่มีอะไรคือเราไม่บอกเรื่องของเราให้เขาไม่สบายใจจุ่งเลือกที่จะเก็บไว้คนเดียว

สู้ๆน่ะค่ะ

คำถามที่เกี่ยวข้อง