ปัญหาครอบครัวเป็นอะไรที่ออกยากมากค่ะแม่ เราไม่ได้เป็นซึมเศร้านะ แต่มีภาสะเสี่ยงระดับกลาง พ่อเราเสียตั้งแต่เล็ก แม่ทำงานให้ป้าเลี้ยง มาอยู่กับแม่ตอนประถมละ ความสัมพันธ์แม่ลูกแทบไม่มี ไม่คุยกัน อยู่ด้วยกันไปวัน ๆ พอถึงวันนึงแม่มีผัวใหม่ ผัวใหม่ลวนลามเราตั้งแต่ประถมจนม.ปลาย เราก็ปัดป้องปกป้องตัวเองตลอด ไม่เคยบอกแม่รู่ว่าพูดไปแม่ก็ไม่ทิ้งไอ้นี่หรอก ก็ทนอยู่มาจนแต่งงาน พอแต่งงานมันก็เข้ากับผัวเราไม่ได้ แยกออกไปอยู่เอง เราก็เลยได้คุยกับแม่มากขึ้น กล้าที่จะบอกแม่แต่คำพูดแม่ก็ตีแสกหน้ามาจนจุก แกบอกก็หัดสำนึกบุญคุณบ้าง เรียนจบมาได้ก็เพราะเงินเขา (ค่าเทอมเป็นมรดกของพ่อ แต่เงินไปรร.เงินเขาค่ะ) อยู่เงียบ ๆ ไม่เรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองเหมือนเดิมดีละ ไม่มีเขาเราก็ลำบาก โดนพูดใส่ตอนท้องได้ 5-6 เดือนแล้ว วินาทีนั้นเหมือนโลกถล่ม รู้เต็มอกว่าเขาไม่เข้าข้างแต่มาได้ยินกับหูแล้วมันไม่ไหวค่ะ อยากจะหนีไปอยู่บ้านผัว แต่ก็ทิ้งแกไม่ได้ ใจนึงก็โกรธ ใจนึงก็นึกสงสารผู้หญิงที่ต้องหาเงินเลี้ยงลูกคนเดียว ทำงาน 6 วัน/สัปดาห์ เลยต้องทนอยู่ แต่ไม่รักแกแล้วนะคะ ทนเพราะลูกล้วน ๆ ถ้าวันนั้นแกพูดแล้วเราไม่ท้องเราคงจบชีวิตตัวเองไปแล้ว พอมีลูก คลอดลูก ก็มาโชคร้ายเรื่องผัวอีก เฮ็งซวยขั้นสุด ทำงานหาเงินเอง เลี้ยงลูกเอง ทะเลาะกับแม่เรื่องเงินตลอด (เงินมรดกพ่อแต่แม่ไม่ให้เราใช้) ผัวก็ไม่ยอมหย่าแต่ก็ไม่เคยช่วยเรื่องเงิน งานบ้าน หรือเลี้ยงลูกเลย เครียด นอนน้อย อารมณ์ร้ายมากจนส่งผลต่อลูก ประมาณ 5-6 เดือนก่อนผัวแม่ประสบอุบัติเหตุขาหัก ต้องพักรักษาตัวที่บ้านเรา แรก ๆ ก็เหมือนกลับลงนรก หลัง ๆ ปลงแม่งละ ทำอะไรไม่ได้ บ้านพ่อตัวเองแท้ ๆ ไม่มีสิทธิ์พูด ตอนนี้ลูก 1.6 ขวบแล้วค่ะ สภาพแวดล้อมก็ไม่ได้ดีขึ้นหรอก แต่เราเลือกที่จะตัดความรู้สึกตัวเอง แล้วสนใจแค่ลูก ตัวเองช่างมันเถอะพังแค่ไหนก็ปล่อยไป ถ้าเราใส่ใจตัวเองทุกอย่างจะพังหมดเพราะเราคิดสั้นตลอดเวลา แต่เราไม่ได้อยากทำร้ายลูกหรือทิ้งลูก ทุกวันนี้สนใจแค่เรื่องทำหน้าที่แม่ให้ดีที่สุดอย่างเดียวค่ะ เรื่องอื่นช่างมัน เป็นกำลังใจแม่นะคะ รักษาตัวเองต่อไป โฟกัสแค่ลูกก็พอ คำพูดคนอื่นที่ฟังแล้วมันดิ่งก็ทิ้งมันไปค่ะ เก็บมาเราก็ทุกข์ ทิ้งไปเราจะสบายขึ้นนะ สู้ ๆ
อ่านเพิ่มเติม
แม่ที่เลี้ยงลูกลิง