My baby boy is 23 days old now..
Pero habang tumatagal pahirap ng pahirap ung pag-aalaga sa kanya..
Nagiging iyakin na, gusto lagi karga at dumede kaya pinag bibigyan ko dahil ayoko rin na umiyak sya ng matagal pero nakakapagod pala.. Ung halos 24 hours kang gising tas ganon lang routine niyo, di ka makakain, di ka makaligo at lalong di ka makatulog.
Ang hirap ng mag-isa sa bahay, ung husband ko nag tatrabaho sa araw kaya ako lang naiiwan dito.
Parang ngayon pinag sisihan ko na ba't pako nag hangad magka anak.. Di pa pala ako handa.. Di ko pala kaya mag-alaga, na i-stress agad ako siguro kasi mag isa lang ako, madalas iniiyak ko na lang ung inis ko pag ayaw matulog ng anak ko.. Kasi parang sasabog na ako..
Gusto ko na lang sya ipaampon.
I gave up my career nung malaman ko buntis ako.. Parang nagsisi talaga ko na nag hangad ako magka anak.. Akala ko masaya at worth it kasi un ang sabi ng iba.. Pero bay hndi ko maramdaman un? Bakit pag tinitignan ko anak ko sinasabi ko sa sarili ko na sana hindi nalang ako nanay nya