ขอพื้นที่ระบายหน่อยค่ะ

แฟนเราเป็นลูกชายคนเดียว ที่บ้านทำไร่ขายผักทำเองขายส่งเอง ก่อนเราท้องเราก็ช่วยเขาทำทุกอย่างแต่พอท้องก็แพ้มากทำไม่ไหว บางวันงานบ้านยังทำไม่ได้เลย แฟนก็ทำแทนเพราะไม่อยากให้เราโดนแม่เขาบ่น ตอนแรกคิดจะเอาออกค่ะเพราะไม่อยากเป็นแบบนี้มันดูเป็นภาระเพราะเราทำอะไรไม่ได้เลย เหมือนคนไร้ประโยชน์แล้วก็สงสารแฟนด้วย ตั้งแต่เราท้องก็ไม่มีคนช่วยทำ ต้องทำไร่คนเดียวเขาก็บ่นเหนื่อย แม่เขาก็บ่นทุกวันเราได้ยินก็เครียดอยากช่วยทำก็ทำไม่ได้ เคยฝืนไปทำอีกวันก็ทรุดเลยสงสารลูก ฝืนมากไปก็กลัวคลอดก่อนกำหนด นี่ก็22วีคแล้วค่ะ อยากคลอดไวๆ เครียดมากเลยค่ะ มีวันหนึ่งแฟนพาออกไปกินก๋วยเตี๋ยวไม่ได้หุงข้าวไว้ ซึ่งปกติทุกวันเราก็หุงไว้ตลอด แต่วันนั้นลืมเพราะจะรีบไปรีบกลับ แม่เขาก็ด่าก็บ่นเหมือนเราผิดมากเลย เหมือนเราไม่เคยทำอะไรเลย ยิ่งเครียดเลยค่ะ ไม่อยากท้องไม่อยากเป็นคนอ่อนแอเลย เรามีเงินเราก็ซื้อผ้าอ้อมของที่ต้องหิ้วไปคลอดเตรียมไว้ แม่เขาก็หาว่าเห่อจะซื้อทำไมวันคลอดซื้อก็ทัน คือเราคิดว่ามีของไว้มันอุ่นใจดี เกิดปวดคลอดกลางคืนจะไปหาที่ไหน แล้วจะซักทันมั๊ย เราก็งงเหมือนแม่เขาไม่เคยท้อง ก็ได้แต่บอกตัวเองกับลูกค่ะว่าอดทนๆ เดี๋ยวก็จะได้เจอกันแล้ว แม่แฟนเขาเป็นคนขี้บ่น แต่พ่อแฟนเขาเป็นคนเงียบๆ เอาจริงๆเราก็เข้าใจทุกคนแหละค่ะ แต่อดเครียดไม่ได้. แม่แฟนเขาเป็นมะเร็งเต้านม(ตัดนมไป1ข้าง) ความดัน เบาหวาน ส่วนพ่อแฟนก็เป็นต้อเกี่ยวกับตา ผ่าตาไป1รอบแล้ว นี่ก็กำหนดผ่าตาอีกรอบเดือนเดียวกับกำหนดคลอดเราเลย ส่วนแฟนก็ลูกคนเดียวแม่เขาเข็นทุกวันไม่มีคนช่วยต้องทำทุกอย่าง เห้อเราคิดมากไปหรือเปล่าคะ ทำไมเวลามันช่างยาวนานจัง