เดินได้ค่ะไม่ได้เดินบ่อยวันละ 7-8 รอบงี้ ค่อย ๆ ขึ้นลง เราก็ขึ้นชั้น 2 ใช้ห้องน้ำบ่อยค่ะ ส่วนผัวไม่ไหวก็เลิกไปเลยค่ะ ผฝคนผ่าคลอดอย่าว่าแต่เดินขึ้นลงบันไดเลย ยกขายังลำบาก เราก็ผ่าสามีเห็นแก่ตัวไม่ยอมลุกมาช่วยเราทำอะไรเลย เราต้องขึ้นลงเตียงรพ.เอง เลี้ยงลูกเอง อาบน้ำลูก ดูแลตัวเองทุกอย่าง กลับบ้านมาก็ทำงานบ้าน ซักผ้า ทำข้าวกินเอง เขาไม่เคยถามหรือเปลี่ยนเราดูแลลูกสักครั้ง เงินเราก็หาเองค่ะ ถามหย่ากับมันแล้วนะแต่มันไม่ยอมหย่าค่ะ ไม่เข้าใจความเจ็บเราไม่ว่า แต่ไม่เห็นใจแถมใช้คำพูดไม่ดีอีก เราเวลาทะเลาะกับผัวแล้วมันปัดภาระให้เรา เราพูดเลยเอออะไรก็แม่ สงสัยไม่มีพ่อมั้ง แล้วก็ถามลูกว่าพ่อไปไหนอ่ะเราทำไมมันไม่มาเลี้ยงบ้าง ไม่มีพ่อหรอ น่าสงสารนะเราอ่ะ เราด่ามันแรงมาก แต่ถามว่ามันสำนึกไหมก็ไม่ค่ะ ทุกวันนี้เลยไม่ทะเลาะละ อยากทำไรก็ทำไป อย่ามายุ่งกับเราพอ ต่างคนต่างอยู่จบ
ถ้าหมอไม่ให้เดินก็พยายามอย่าเดินบ่อยค่ะ ต่างจากเราคลอดธรรมชาติพยาบาลบอกเดินบ่อยๆแต่อีแม่เจ็บไม่อยากเดินก็ต้องเดินเลี้ยงลูกคนเดียวเพราะแฟนทำงาน ผ่าคลอดเจ็บแผลอยู่แล้วค่ะฟื้นตัวยากกว่าคลอดธรรมชาติแต่ก็แล้วแต่คนค่ะเราแทบร้องไห้เหมือนกันตอนเลี้ยงลูกที่โรงบาลต้องเดินไปให้นมลูกทุก3ชั่วโมงตลอดวันเจ็บแผลก็เจ็บนั่งให้นมลูกก็นานเพราะลูกไม่ยอมกินโดนพยาบาลบ่นท้อมากค่ะแต่ต้องสู้แม่ก็สู้ๆนะคะผู้ชายเขาไม่เข้าใจความเจ็บปวดของเราหรอกค่ะ