ตั้งครรภ์ได้30สัปดา จิตใจหดหู่ ท้อแท้มากค่ะ

เราอายุ25ตั้งครรภ์ได้30สัปดาค่ะ เราอยากให้สามีเข้าใจ เเล้วตามใจเรา เเต่เขากลับเฉย ไม่สนใจ ข้าวเช้าไปรวมกันกับข้าวเที่ยง เราเป็นรกเกาะต่ำค่ะ ออกไปไหนลำบาก เราร้องไห้ทุกวัน ซึ่งเรารู้ว่ามันมีผลกระทบต่อลูกมาก แต่มันห้ามไม่ได้เลย เราไม่รู้ว่าเราเอาเเต่ใจมากเกินไปหรือสามีไม่เข้าใจเรากันแน่...เรารู้สึกอึดอัดมาก เราอยากเลิกกับเขา เราไม่มีความรู้สึกอยากอยู่กับเขาอีก ในเวลานี้เราต้องการเขามากที่สุด ซึ่งเขาน่าจะรู้ดีว่ากำลังใจสำคัญกับคนท้องเเค่ไหน แต่เขาเลือกที่จะเอาเราไปว่าให้เเม่เขาฟัง เอาเราไปพูดเวลาที่เรางี่เง้าใส่เขา (ตอนนี้พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไปค่ะ ) ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนตัวคนเดียว ไม่มีใครรัก ไม่มีใครใส่ใจ ไม่มีใครชอบเรา เพราะเรางี่เง้า เราพยายามนึกถึงลูกให้มากที่สุด แต่สถานะการรอบข้าง มันทำให้เราเครียดไปหมด ตอนนี้เขาก็ไปนอนบ้านเเม่ ปล่อยเราอยู่คนเดียว เรายิ่งคิดว่าเรากับลูกจะอยู่กับเขาไปทำไม ตั้งเเต่วันเเรกที่เขารู้ว่าเราทองเขาไม่เคยเเสดงท่าทีดีใจ ไม่ใส่ใจเราเลย เราควรทำยังไงดี ถ้าเราออกไปจากเขาตอนนี้ เท่ากับลูกเราเป็นกำพร้าตั้งเเต่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลก อีกสองเดือนก็คลอดแล้ว เรายังไม่มีกระทั่งเงินเก็บค่าคลอด เราขอเเค่ความสบายใจเขาไม่เคยคิดที่จะทำให้เราเลย เราควรทำไงดี?