ขอพื้นที่ระบายความรู้สึกหน่อยนะคะ
อย่าเพิ่งว่าหรือด่าเราเลยนะคะ เราแค่อยากระบาย เราท้องได้ 8 เดือน ระหว่างท้องไปหาหมอฝากคลินิกด้วยเงินตัวเองมาตลอด ไม่เคยขอเงินใคร เพราะทำงานเองหาเงินเอง จนอายุครรภ์เราได้ 7 เดือน งานที่ทำงานก็ทั้งยก แบก หาม ลากของหนักมาตลอด เข้ากะวนไป เพราะ HR ให้เขา้เช้าได้ตอนอายุครรภ์ 8-9 เดือนเท่านั้น อ้างว่าเราบ้านใกล้ เราเริ่มไม่ไหวเลยออก ออกมา ทำขนมเค้กขาย ขนมปังขาย ด้วยความที่แม่เคยสอนทำสมัยเด็กๆ แม่ให้อุปกรณ์มาทำ ขายได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ก็มีเงินกินไปวันๆ แต่เราก็มีภาระเช่นกันหลายอย่าง พอออกจากงาน กลายเป็นคนง่อยในสายตาคนรอบข้าง ไม่ว่าจะแฟน หรือ ครอบครัว หรือ คนอื่นๆ กลายเป็นตัวภาระ ทั้งที่เราก็หาเงินได้ เอามาซื้อกับข้าว ซื้อของกินในครอบครัว ไม่ใช่กินคนเดียว แต่กินทั้งบ้าน แฟนทำงานประจำเงินเดือนน้อย ตลอดที่ทำงานมา เราใช้เงินเราซื้อของเข้าบ้านมาตลอด ไม่ได้ขอเงิน หรือหารกะใคร มีพอบ้างไม่พอบ้าง แต่เราก็หาเงินมาได้ทุกครั้ง พอตอนนี้ เราก็ยังเป็นคนหาเงินซื้อของอยู่ดี แต่การที่เราออกจากงานมันคงผิด หาเงินเข้าบ้านได้น้อยลง เกิดคำถาม คำพูดที่ทำร้ายจิตใจเรา ดูถูกเรา ตัวภานะ ไม่มีสมองคิด ทำให้เราน้อยใจ เสียใจมากๆ เราดิ้นรนอดบ้าง กินบ้าง แต่ไม่เคยขอเงิน หรือเป็นภาระใคร แต่ก็ยังถูกมองเป็นภาระอยู่เสมอ จนคิดว่าเราจะหนีไปที่ไหนได้บ้าง ไปอยู่กับลูกแค่สองคน ไม่ต้องรู้จักใคร ไม่ต้องเป็นภาระใคร โลกนี้จะพอมีพื้นสำหรับเราสองแม่ลูกไหม หรือเราไม่ควรอยู่บนโลกนี้เลย ขอโทษที่มาพูดไร้สาระตรงนี้ เรามาอยู่ครอบครับแฟน ซึ้งไม่ใช่คนในพื้นที่ ไม่รู้จักใคร ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครจะพอจะเป็นที่ปรึกษาได้ วันนี้เรารู้สึกว่ามันหนักมาก เราไม่ไหว ไม่มีแรงสู้ต่อไปแล้ว ขอโทษทุกคนนะคะ
