อยากมาเล่าเหตุการณ์น่าเศร้าและขอคำปรึกษาจากแม่ๆ เสียเวลาอ่านเรื่องไร้สาระขอหนูสักนิดเพราะหนูหาทางออกไม่เจอ

สวัสดีค่ะแม่ๆ วันนี้เราอยาก มาเล่า เรื่องเศร้าให้ฟัง ตอนนี้เราเรียนจบม.6แล้ว กำลังเรียนผู้ช่วยพยาบาลต่อแต่มันก็มีเรื่องเศร้าเกิดขึ้น เราท้อง ในขณะที่ยังไม่พร้อม เราเรียนจบ ม.6 แม่อยากให้เรียนผู้ช่วยพยาบาล มันรู้สึกว่าเรียนไม่รู้เรื่องไม่อยากเรียนเลยไม่อยากเรียนแต่แรก เพราะมีแต่คนคอยดูถูกว่าเรียนแค่ผู้ช่วยพยาบาลเองเหรอ มันถูกเหยียดไปหมดเลย แต่ก็ยังเลือกเรียนเพราะแม่ ในขณะที่เราลงไปเรียน เราคบกับแฟนมาได้ 2 ปี แฟนเราเรียนจบปวส แต่ยังไม่ได้วุฒิ แฟนก็ลงไปทำงานพร้อมกับเราไปเรียน แฟนเราคือเสาหลักของบ้านเลยแหละ พึ่งไปทำงานได้ สองเดือน ต้องจ่ายค่างวดรถ แทนพ่อ ส่วนเงินที่เหลือ แม่ก็เอามาลงทุนทำเกษตร ส่วนอีกส่วนก็ต้องเอามาเป็นค่าใช้จ่ายให้น้อง เพราะการย้ายร.รใหม่ต้องใช้เงินเยอะ ในการทำงานเพียงแค่สองเดือนยังไม่มีอะไรลงตัว ทุกอย่างกำลังเริ่ม แต่เรามาท้อง ตั้งแต่เดือนมีนา ตอนนี้มิถุนา พึ่งตรวจตอนต้นเดือนพฤษภา สิ้นเดือนเลยตัดสินใจบอกกับทุกคน ฝ่ายชายเค้าพร้อมรับเต็มที แต่มันก็มีเรื่องเศร้าเกิดขึ้นแต่บอกก่อนเลย แม่กับพ่อเราเป็นคนใจดีมาก ตามใจทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ได้ เพราะเราคือความหวังเดียวของแม่ พอเราบอกว่าท้อง หลังจากวันนั้นมาเราก็ไม่ได้คุยกัยแม่อีกเลย สื่อสารกันผ่านยาย แม่เราอยากให้เอาเด็กออก แม่เราบอกรับไม่ได้ ที่เราท้องก่อนแต่ง แต่เราไม่อยากเอาออก คนทั้งคน แม่ก็เคยมีลูกมาก่อนตั้งสองคน แต่พี่ชาย มาพลาดทำผู้หญิงท้อง แต่งงานกันเรียนร้อย แต่แยกทางกันแล้ว เพราะผู้หญิงมีใหม่ แม่เลยไปขอหลานกลับมาเลี้ยงเพราะสงสารหลาน แม่กับพ่อรักหลานมาก เอาอกเอาใจกันอย่างดี แต่พอมาถึงเรา ทุกคนล้วนแล้วแต่จะผิดพลาดกันบ้าง แม่กลับรับไม่ได้ในการที่เราท้อง แม่ไม่พูดอะไรนอกจากบอกกับยายให้เก็ยเป็นความลับแล้วจะไปเอาเด็กออก แต่ยายให้หาเงินมาหมั้นภายในสองอาทิตย์ หาเงินสองแสนให้ได้ภายในสองเดือน2 ถ้าทำตามข้อตกลงไม่ได้ก็ไปเอาเด็กออก ฝ่ายชายเค้าพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง ขอแม่ว่าไม่ให้เอาออก จะรับมาเลี้ยงเองทั้งเราและลูก บอกจะเลี้ยงดูอย่างดี แต่เงินสองแสนมันมากเกินไปมั้ยใช้เวลาแค่สองเดือน ทุกคนในบ้านเราทำไมใจดำขนาดนี้ โทษใครไม่ได้นอกจากโทษตัวเอง ทางบ้านเราพอมีฐานะอยู่บ้าง มีกินมีใช้มีพร้อมทุกอย่าง แต่เรากลับทำพลาดทุกคนรับไม่ได้ เราไม่อยากไปเอาเด็กออก ทุกอย่างก็กดดัน มันนอนไม่ได้ มันแวงตลอดเวลาว่าแม่จะกลับบ้านมาตีจนเราแท้ง ว่าถ้าแม่มาแล้วแม่จะพาเราไปเอาลูกออก ลูกทั้งคนคนทั้งคน เค้าเกิดมาแล้ว แม่ก็เคยมีลูก เคยอุ้มท้องมาก่อน แต่ทำไมแม่จะกล้าฆ่าคนทั้งคนได้ มันคือเรื่องเศร้าเรื่องหนึ่งในชีวิตเลย แม่บอกกับยายว่าให้ไปเอาเด็กออก แล้วให้เรากลับไปเรียนแต่ทางร.ร เค้าไม่รับ เค้าให้ด็อบไว้แล้วมาเรียนปีหน้า ถ้าไปเอาเด็กออกแล้วกลับมาเรียน อาจาร์ยใหญ่เคยบอกว่าจะแจ้งจับทั้งคนทำและคนรู้เห็น มันกลัวและกดดันไปหมดเลย ทุกอย่างมันกำลังจะจม เราไม่มีทางเลือกต่อแล้วนอกจากขอไม่ให้เอาเอาเด็กออก เราไม่อยากอยู่นี้ มันกลัวว่าแม่จะมาตี กลัวว่าแม่จะไปเอาเด็กออก แล้วตอนนี้เราก็อยู่ห่างจากแฟน หนองบัวลำภู-ปทุมธานี แต่จุดที่เราเรียนเราเรียนอยู่สมุทรปราการแฟนอยู่ปทุม ไปหากันได้ในวันหยุด แต่ทำไมชีวิตมันแย่ขนาดนี้ไม่มีตัวเลือกอื่นเลย นอกจากแม่จะไปเอาเด็กออก แล้วทุกอย่างจะจบลง ทุกอย่างจะกลายเป็นอดีต คนทั้งคน มันกดดันหนักกว่านั้นคือ ฝ่ายชายบอกว่าถ้าไปเอาเด็กออก จะไม่มาขอไม่มาแต่ง ยังไงแม่เราก็ไม่ให้ไปยุ่งกับฝ่ายเค้าอีก เราทำไม่ได้ ถ้าจะให้เอาเด็กออก อยากหนีไปจากนี้ไม่อยากอยู่ที่นี้ แล้วมีเงินเมื่อไหร่จะกลับมาแต่งงานให้สมดั่งใจแม่ ครั้งนี้เราผิดมาก ผิดไปทั้งชีวิตเลย เลือกอะไรไม่ได้อีกแล้ว ปกติแม่เป็นคนใจดีมาก รู้แล้วว่าแม่เคยรักมาก แม่ก็เกลียดมาก แต่แม่ก็ไม่ควรที่จะทำแบบนี้ มันดีที่สุดแล้วใช่มั้ยคะคือการที่เราอยากเก็บลูกเอาไว้ ? ชีวิตมันเหมือนละครน้ำเน่าเลยเนาะ มีทางอื่นอีกมั้ย