รู้สึกอึดอัดใจมากที่ทนอยู่กับสามียุกันมา5ปีแล้ว
แรกๆก้ดี พอนานๆไปสัณดาณเริ่มออกจากที่ไม่เคยโว้ยวายเดียวนี้เราทำอะไรก้ไม่ถูกใจทำอะไรก้ไม่เข้าตาเขาเลยจากที่เปนคนมีความรับผิดชอบกลับกันเลย พอมีลูกเราไม่เข้าใจกันแทบทุกเรื่องเราต้องทำงานหาตังเองทั้งๆแพ้ท้อง5,6เดือนยังต้องทำงานเหนื่อยมากเหนื่อยใจมากกว่าเรารู้สึกว่าเจาไม่มีความรับผิดชอบเหมือนก่อนลูกจะออกแล้วตังเก็บยังไม่มีเลยเราหาคนเดียวก็ต้องกินเพื่อบำรุงลูกรู้สึกเหมือนตัวเองตกนรกทั้งเป็นที่ทนอยู่กับคนแบบนี้ชอบพูทำร้ายจิตใจเราจนเราต้องมานั้งร้องให้คนเดียวสงสารลูกก้สงสารอยากจะเลิกๆๆให้จบไปเลยถ้าเลิกไปชีวิตเราจะดีกว่านี้เยอะแต่สงสารลูกกลัวลูกจะกำพร้าพ่อกลัวลูกมีปมเหมือนเราตอนเด็กที่พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เราไม่ออกสิ่งที่กลัวที่สุดคือเมื่อเราเลิกกันแล้วกลัวคลอดลูกออกมาแล้วเขาเอาลูกเราไปเขาเคยพูดเลิกก็เลิกแต่ขอลูกใจเราตอนนั่นแทบสลาย ความคิดเราคืนเขาเห็นแกตัวมากลูกพึงออกอย่างน้อยต้องกินนมแม่ไม่งั้นเด็กจะไม่แข็งแรงเราก้รู้อยู่แล้วเขาไม่มีปัณญาเลี้ยงลูกหรอกเอาไปก้อดๆอยากๆเราส่งสารลูกควรทำไงดีอีกใจหนึ่งอยากเลิกมากมันสุดๆๆแล้วจริงๆๆเราให้โอกาศเขาหลายต่อหลายครั้งสุดท้ายสัณดานก้คืนสัณดาน