แม่เลี้ยงเดี่ยว

ทำไมชีวิตมันรู้สึกโดดเดี่ยวขนาดนี้ก็ไม่รู้ค่ะ การที่เราต้องอยู่กับความหวาดกลัวโดยไร้การดูแล ไร้การที่มีคนอยู่เคียงข้าง ตอนนี้ท้องได้ 37 สัปดาห์แล้วค่ะ เมื่อวันที่19/5/65 โดนหมอให้แอดมิดเพราะเด็กหายใจผิดปกติแม่มีภาวะน้ำคร่ำน้อย ท้องแข็งบ่อยทุกๆ10นาที ปากมดลูกเปิดแค่ 1 ซม.กว่าๆได้นอนที่โรงบาล 1 คืน ปากมดลูกไม่เปิดเพิ่มหมอเลยให้กลับบ้าน แล้วนัดอีก 23/5/65 วันนี้อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล ความรู้สึกคือดิ่งสุด หนูก็ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงไหล มันรู้สึกว่าทำไมมันต้องโดดเดี่ยวขนาดนี้ ต้องเผชิญความกลัวอะไรมากมายคนเดียวขนาดนี้หนูไม่รู้จะหันหน้าไปคุยกับใครไประบายให้ใครฟัง หนูกลัวค่ะ กลัวสารพัดเลย จนหนูต้องอาศัยการโพสอะไรแบบนี้เพราะอยากได้กำลังใจจากแม่ๆทุกคน ถึงเราอาจจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน แต่มันมีความหมายกับความรู้สึกของหนูมาก😭😭😭#ขอบคุณล่วงหน้านะคะ