รู้สึกไม่มีกำลังใจที่จะอยู่ต่อ

บ้านนี้ก็เคยเครียดเก็บกดมากๆจนทำให้เกิดสภาวะซึมเศร้า ทั้งหลายทั้งมวลก็มาจากครอบครัวและคนรอบข้าง และความรุ้สึกที่แสนจะเซ้นสทีฟของตัวเราเองยิ่งคำพูดพ่อกับแม่จะมีผลต่อความรุ้สึกเรามากๆแค่สายตากับท่าทางของเค้าเราก็ร้องแล้วค่ะ พออาการหนักขึ้นก็กลายเป็นคนเงียบและเก็บตัวจนแฟนเข้าใจผิดว่าเรามีคนอื่นทะเลาะกันจนเราทำร้ายตัวเองคุมตัวเองลำบาก ตบตีตัวเองกรีดข้อมือบ่อยครั้งที่แฟนเห็นแผล คนรอบข้างก็มีแต่คำพูดเสียดสีแฟนก็ไม่เข้าใจจนเรารู้สึกระแวง อยากหนีหายไปไหนก็ได้ ไม่อยากอยู่กับครอบครัวอยากหลับ เหนื่อย ทรมาน ไม่อยากลับรู้อะไรอีก หดหู่ มากๆกับชีวิต ง่วงก็นอนไม่ได้หลับก็ฝันร้ายจนสะดุ้งตื่นพอตื่นหัวก็มีเสียงอะไรวุ่นวายเต็มไปหมด ร้องไห้ทุกวันทุกคืนแทบจะขาดใจ เหนื่อยกับคำพูดกับสายตากับความกดดันและเหนื่อยกับความคิดตัวเอง จนอยากหลับแบบไม่ตื่นหาซื้อยานอนหลับเค้าก็ไม่มีขายเลยให้ยาแก้เครียดมาแทน เราเลยกินให้ตัวเองหลับข้ามวันข้ามคืนจนแฟนเราจับได้ เราขอร้องให้แฟนพาไปหาหมอพบจิตแพทย์เพราะเราทนความทรมานพวกนั้นไม่ไหวแล้ว แต่แฟนกลับถามว่าไปหาทำใมเป็นอะไรเป็นบ้ารึไง!! เราจุกจนพูดไม่ออกเอาแต่ถามตัวเองว่าเราบ้าเหรอ เราไม่ได้อยากเป็นนะ กว่าเราจะยอมบอกเค้าใช้เวลานานพอสมควรเพราะเค้าเองคงสังเกตุเราอยู่ถึงยอมถามเราออกมา กว่าเราจะผ่านมาได้ใช้เวลานานกว่า2ปี กลัวเหมือนกันค่ะว่ามันจะกลับมา เพราะทุกวันนี้เวลาเครียดคือจะดิ่งๆไม่มีแรงจะพูดร้องไห้หดหู่รุ้สึกผิดมากๆและก็อยากตายอะไรก็ช่วยไม่ได้นอกจากเวลา เป็นกำลังใจให้นะคะแม่ต้องผ่านมันไปได้แน่ทำได้ขนาดนี้ก็เก่งที่สุดแล้วค่ะ😊กอดนะคะ

เรื่องราวของแม่คล้ายกับแม่บ้านนี้เลยค่ะ ตลอดเวลาที่เราอยู่กับเขาเหมือนเรื่องเป็นแค่เครื่องมือบรรเทาอารมณ์ทางเพศแค่นั้น เขาไม่เคยคิดจะทำอะไรดีๆให้ แถมยังตีเรา เวลาที่เราขัดใจ ไม่ทำให้ตามที่เขาต้องการ ตั้งแต่เราท้องแก่ จนเราคลอดลูก ปากก็บอกคนอื่นว่าไม่มีทางทำร้ายเรา แต่การกระทำคือไม่ใช่ ตอนนี้เรากลับมาอยู่บ้านเราเองได้เดือนกว่าแล้ว คือมีความสุขมาก ไม่ต้องคอยเป็นที่รองมือรองเท้า คอยเป็นที่ระบายอารมณ์ คอยเป็นทาส เราคิดว่านี่มีดีที่สุดแล้ว ถึงลูกจะไม่มีพ่อ ก็ดีกว่ามีพ่อเหี้ย นี่เราพาลูกมาเขาก็ได้รู้สึกอะไร ไม่เคยคิดจะส่งเงินมาให้แม่แต่บาทเดียว และมีเมียใหม่ไปแล้วด้วย พอเรามาคิดดูคือเราโชคดีมากที่ออกมาจากตรงนั้น ก่อนหน้าที่อยู่ตรงนั้นคือคิดอย่างเดียวเพื่อลูก เลยยอมเขาทุกอย่าง ยอมอด เพราะไม่มีเงิน แฟนก็ไม่ทำงาน ขี้เมา ติดเพื่อน ติดเกม ติดบุหรี่ ติดทุกอย่างที่ไม่ดี บอกเราว่าลูกคลอดแล้วจะเปลี่ยนตัวใหม่ แต่ไม่เลย แถมยังเอาเหตุผลว่าเราสนใจลูกมากกว่าเขามาตีเรา ทั้งที่เราให้นมลูกอยู่ สุดท้ายเราก็ตัดสินใจหนีจากเขา กลับมาอยู่บ้านตัวเอง มีความสุขมากค่ะ ถ้าคุณแม่รู้สึกไม่โอเคกับสามีที่เป็นอยู่ ลองกลับไปอยู่กับครอบครัวตัวเองดูค่ะ ถ้าพ่อเด็กอยากดูแล ก็ให้เขาช่วยค่าใช้จ่าย น่าจะโอเคนะคะ กับการไม่โดนบังคับ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ

ก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายไปมากกว่านี้คุณแม่ต้องเปิดใจคุยกับครอบครัวให้เรียบร้อยเลยนะครับเปิดออกคุยกันตรงตรงโดยเฉพาะคุณพ่อต้องคุยกันไม่รู้เรื่องเลยผมว่าเราต้องการอะไรให้เขาทำอย่างไรบ้างคุยเสร็จแล้วก็ให้โอกาสครอบครัวแล้วคุณพ่อได้ปรับปรุงตัวอีกสักหน่อยระยะหนึ่งถ้าให้โอกาสให้เวลาแล้วทั้งสองฝ่ายยังไม่สามารถปรับตัวเข้าหากันได้ก็คงต้องตัดสินใจ แยกทางกันไปครับครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมันก็สำคัญแต่ถ้าเกิดครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแต่เรากับลูกไม่มีความสุขก็ไม่มีประโยชน์ครับมันจะเป็นทุกข์ไปเสียเปล่าเราอาจจะใช้ชีวิตลำบากสักหน่อยเมื่อไม่มีใครมาช่วยหรือลำบากที่ต้องทำงานอยู่คนเดียวเลี้ยงลูกแต่เพื่อความสบายใจของเราความรู้ ก็ต้องถามครับดีกว่าทนอยู่กันไปแต่ไม่มีความสุขมีแต่ความทุกข์แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรเล่า

อย่าคิดมากนะคะ ถ้ารู้สึกอยากทำร้ายลูก แนะนำให้ลองหลับตา แล้วหายใจลึกๆสัก5นาทีค่ะ เราจะมีสติมากขึ้นถึงเราทำร้ายลูกไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นค่ะมีแต่จะทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิมจะกลายเป็นว่าเราโทษตัวเอง นานๆไปอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าได้เลยนะคะ ลองคุยกับสามีดูก่อนอีกรอบไหมคะ ว่าให้ช่วยเหลือเราเบื้องต้นยังไงได้บ้าง เล่าให้เขาฟังกับสิ่งที่เราเจอ สิ่งที่เรารู้สึก การเลี้ยงลูกมันเหนื่อยอยู่แล้วค่ะ เพราะลูกเรายังเด็กมาก ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ค่ะ คิดถึงลูกเยอะๆนะคะ ถ้ารู้สึกแย่ขึ้นมา ไม่มีใครรับฟังเราได้ เขียนระบายลงในสมุดจดเล็กๆสักเล่มก็ได้ค่ะ ลองดูนะ มันช่วยได้จริงๆค่ะ เราเคยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เลยไม่อยากให้คนอื่นเป็นโรคนี้ มันทรมานจริงๆค่ะ ทุกปัญหามีทางออกเสมอค่ะ

สู้น่ะคุณแม่ แม่บ้านนี้คิดจะทำโง่เหมือนกันแต่น้องยังอยุ่ในท้องอยากเห็นหน้าเค้าอยากทำให้เค้าโตมามีความสุขมีครบทุกอย่างยอมลำบาคเพื่อเค้าสามีก็เป็นค่ะแต่ต้องเปิดใจคุยกันน่ะค่ะเรื่องแบบนี้เรายังอยู่ด้วยกันต้องคุยจริงจังค่ะน้องก็7เดือนแล้วแปปก็โตเราก็สามารถพาไปไหนได้ออกไปไหนได้โดยที่ไม่ต้องมีสามีไปมันสบายใจด้วยซ้ำลองเปิดเพลงฟังในห้องดูหนังผ่อนคลายไม่ต้องฟังเสียงคนรอบข้างฟังแต่สิ่งดีๆๆมองหน้าลูกคิดถึงเค้าให้มากๆสู้ๆน่ะคุณแม่ต้องผ่านไปได้แน่ค่ะเอาใจช่วยน่ะค่ะ❤

คุณแม่คลอดน้องนานรึยังคะ มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นซึมเศร้าหลังคลอด เท่าที่อ่านมาแม่เสียความรู้สึกกับสามี ผู้ใหญ่ที่บ้าน และลูก แต่แม่อย่าลืมนะคะว่าลูกไม่ได้ทำอะไรผิดเขาแทบไม่ได้เป็นสาเหตุของความทุกข์เลย เขาเป็นความสุขเดียวของเราอีกด้วย โฟกัสแค่ลูกค่ะ ส่วนคนอื่นทำหูทวนลมได้ยิ่งดี ถ้าเหนื่อยหรือลำบากใจหาเพื่อนคุยค่ะ อย่าเก็บไว้คนเดียว ถ้ามีความคิดที่จะทำร้ายลูกให้รีบเดินออกมาจากลูกก่อนค่ะ มาสงบสติอารมณ์ เป็นกำลังใจให้นะคะ

คุณแม่รีบหาหมอขอคำปรึกษานะคะ ตอนนี้ยังมีสติยังยับยั้งชั่งใจได้บ้าง รักษาใจนะคะ เข้าไปดูรูปลูก ลูกคุณแม่น่ารักน่าชังมาก อย่าให้เค้าได้รับอันตรายจากมือของคนที่เป็นแม่เลยค่ะ แม่คือคนที่เค้ารักมาก และเชื่อว่าแม่ก็รักเค้ามากเช่นกัน... รีบรักษานะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ เรื่องอื่นทิ้งไปก่อนเลยค่ะ รีบหาหมอเพื่อที่ฟื้นฟูจิตใจของแม่และเพื่อจะให้ลูกปลอดภัยด้วย ☺

เป็นกำลังใจให้นะคะ แต่ที่จริงอยากให้คุณแม่ลองปรึกษากับจิตแพทย์ดูค่ะ ไม่ได้ว่าคุณแม่มีปัญหาทางจิตนะคะ แต่ถ้าได้ลองปรึกษากับคุณหมอเค้าอาจจะมีแนวทาง หรือแนวความคิดให้คุณแม่สบายใจมากขึ้นค่ะ คุณแม่ก็อาจจะเจอทางออกของปัญหาที่เกิดก็ได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ

แม่คะ ลองปรึกษากับคุณหมอนะคะ แม่เข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้าหลังคลอดนะคะ ยิ่งเจอสภาพเเวดล้อมแบบนั้นด้วย สู้ๆนะคะ พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้ และ รีบปรึกษาหมอดีที่สุดค่ะ บางอารมณ์ของโรคซึมเศร้าไม่สามารถควบคุมได้ เรื่องจากฮอร์โมน สู้ๆนะคะคุณแม่

สู้ๆนะคุณแม่ รักลูกมากๆ คนอื่นช่างมัน อย่าทำร้ายเค้าอีก ตอนเราคลอดลูกแรกๆ เราก้อเป็นซึมเศร้า เหมือนกัน ยิ่งอยู่กะครอบครัวแฟน ยิ่งเครียด เพราะเราไม่เป็นตัวของตัวเอง คิดถึงแม่ของเราสุดๆ แต่ก้อผ่านมาได้ เป็นกำลังใจนะคะ