อยากระบายค่ะ

ไม่ใช่น้องคนเดียวที่จมอยู่ในภาวะนี้นะ พี่ก็เป็นค่ะ หลังคลอด 3 เดือนแรกพี่ตื่นขึ้นมาด้วยความคิดอยากตายทุกวันทุกวินาที ดิ่งลงเหวไปเลย คิดวิธีขั้นตอนเป็นฉาก ๆ ในหัวตลอดเวลา พี่ไม่มีความสุขเลยสักวัน มันทุกข์มันเหนื่อยจนอยากตายให้มันพ้น ๆ จบ ๆ ไป แต่พี่ก็ฉุดตัวเองขึ้นมาทุกครั้งเพราะ 1.พี่ไม่ใช่เจ้าของชีวิตลูก พี่ไม่มีสิทธิ์พรากชีวิตของเขาไปโดยที่เขาไม่ได้ยินยอม 2.พี่ตายไม่ได้เพราะคนที่บ้านไม่มีใครมีปัญญาดูแลลูกให้พี่ได้สักคน ดังนั้นเมื่อฝากใครไม่ได้ก็เลยต้องฝืนใจอยู่ต่อ ปัจจุบันลูกพี่ 1.4 ขวบแล้วน้อง พี่คิดสั้นน้อยลง ปลงกับชีวิตมากขึ้น ไม่หวังให้ใครมาเห็นอกเห็นใจเอาอกเอาใจแล้วเพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำสักคน พี่ตัวคนเดียว ดูแลตัวเอง เลี้ยงตัวเอง หาเงินเอง เลี้ยงลูกเอง พี่เลยรักตัวเองมากขึ้น ปลอบใจตัวเอง กอดตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง เตือนสติตัวเอง ไม่ต้องรอให้ใครมาทำให้ ผัวพี่ไปไหนหรอ? อ๋อ มีก็เหมือนไม่มีค่ะ ไร้ค่าไร้ประโยชน์ ลูกไม่ช่วยเลี้ยง ภาระไม่เคยแบ่งเบา เห็นแก่ตัวและเฮงซวยแบบสุด ๆ สู้น้อง ชีวิตยังอีกยาวไกลค่ะ เพื่อนพี่ก็มีลูกคนแรกตอนอายุสิบปลาย ๆ นี่แหละ ตอนนี้ลูก 2 เรียนจบทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองกับลูกได้แล้ว

เเม่ไม่ต้องเครียดนะคะน่าจะเป็นภาวะซึมเศร้าหลังคลอด พยายามหาอะไรทำหาอะไรดูสนุกๆ คุยนอนเล่นกับลูกบ่อยๆนะคะ พยายามทำให้ตัวเองมีอะไรทำค่ะไม่รุ้สึกอยุ่เฉยๆหรือดิ่ง เราก็เคยเป็นค่ะเเม่ตอนคลอดน้องใหม่ๆตอนนี้ก็ดีขึ้นเเล้วหาอะไรดูหาอะไรทำไปค่ะ เราก็อายุเเค่17เองค่ะ