ความสุขของเราคือลูก

ตอนแรกที่รู้ว่าท้อง..ตกใจมากจนอยากจะเอาเด็กออก อยากทำแท้ง...แต่เมื่อถึงจุดๆ หนึ่งที่เราไม่รู้ตัว เรากลับพบว่าลูกอดทนมามากพร้อมกับเรา เรายกของหนัก..ลูกก็ทน เราล้ม....ลูกก็ทน เราไม่มีเงินกินข้าวสองวันสามวัน...ลูกก็ทน เราทำงาน....ลูกก็ทน ลูกยังอดทนกับเราตั้งแต่วันแรกที่กำลังอยู่ในท้อง...เราถึงได้รู้ซึ้งว่าเราอาจเป็นแม่ที่ดีได้ ตอนนี้จะเข้าเดือนที่เจ็ดแล้วแม้จะไม่มีพ่อคอบรับผิดชอบหรือดูแลเพราะเลิกลากันไป แต่ไม่ทำให้เราหมดกำลังใจดูแลลูกและจะเลี้ยงเขาให้ดีที่สุด ขอบคุณผู้ที่เข้ามาอ่านทุกท่านค่ะ