ขอละบาย รู้สึกเหนื่อยมากค่ะ

ตอนเราท้องก็ทำงานตลอดจน 4 เดือน พอหยุดทำงาน จนเข้าเดือนที่6 กว่าๆก็ย้ายมาบ้านสามี ซึ่งมีแม่สามี พ่อสามี สามีเเละเรา เราก็ทำงานบ้านหนักตลอดค่ะ (ครอบครัวสามีเป็นคนอิสาน) เราทั้งนึ่งข้าว หุงข้าว ซักผ้าเครื่องรุ่นเก่า กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน ตื่นเช้า นอนดึกรอสามีกับจากทำงาน เป็นแบบนี้ทุกวัน บางคนอาจจะคิดว่าไม่หนักนะคะ เเต่เราเริ่มท้องแก่ปวดหลังมาก รู้สึกว่าหนักคูณ2เลยค่ะ จนเข้า 32w เรารู้สึกว่ามีอาการท้องเเข็งบ่อย เราก็บอกแม่สามีนะคะ เเต่ท่านคงหัวโบราณ ท่านก็บอกมันใกล้คลอด รอวันหมอนัด ทุกๆวันเราก็นั่งล้างจานไปท้องเเข็งไป เวลาเรานอนพัก เพื่อนแม่สามีมาก็จะบ่นเราว่า ลุกบ้างนะอิหล่า เดินบ่อยๆจะได้คลอดง่าย เราหาเวลานอนพักยากมากค่ะ นอนพักเย็นๆเขาก็ถือ เราบ่นว่าปวดท้องบ่อยๆ ท่านก็เลยไปซื้อของเด็กมา ซื้อมาได้วันเดียวค่ะ เข้า 33+4 w เช้าวันนั้น นอนอยู่ ได้ยินเสียงดังโป๊ะ พร้อมน้ำไหลจากขา ท้องเเข็งมาก น้ำค่ำเเตก จึงได้ไป รพ ใจหายค่ะ พยาบาลทั้งฉีดทั้งกิน ก็เอาไม่อยู่ จึงต้องคลอดก่อนกำหนดในวันนั้น ลูกออกมาปอดไม่เเข็งเเรง จึงต้องเข้าตึกNICU +กินนมเองไม่ได้ แต่โชคดีเหลือหลายค่ะ ตอนนี้น้องดีขึ้นมาก เราได้ออก รพก่อน เเต่น้องยังอยู่ น้องคลอด 16 ก.ย จนวันนี้ 22 ก.ย เราก็ยังเหนื่อยๆเจ็บแผลอยู่มาก เเต่ต้องตื่นตี 4 ห่อข้าวไปกิน ออก6โมงเช้า เพราะไม่มีรถไป รพ คือเราต้องไปฝึกเลี้ยงลูก หมอนัด 8โมงครึ่ง เราเหนื่อยมากๆค่ะ สามีก็ทำงาน เเถบบางครั้งก็ไม่เคยเข้าใจเรา เราโตมาก็มีเเต่พ่อที่เลี้ยงมาตลอด แม่ทิ้งไปตั้งเเต่เด็ก บางครั้งไม่รู้วิธีอะไรต่างๆต้องคอยถามเอาในเน็ต ตอนนี้หัวเดียวกระเทียมลีบมากค่ะ เหมือนไม่มีใครเข้าใจเราเลย เหนื่อยจริงๆ 😢😭