พ่อเด็กติดเพื่อนทิ้งเราให้อยู่คนเดียว

แรกๆเราก็เป็นค่ะ หลังๆมาเริ่มชิน เราก็อยู่ด้วยตัวเองให้มีความสุขค่ะ ต่างคนต่างใช้ชีวิต ไม่ค่อยได้มีไรกัน แต่ดีที่เค้ากลับมานอนบ้านทุกวัน เขาเป็นคนอยู่ติดที่ค่ะ อยู่ซุ้มก็นั่งอยู่แบบนั้น อยู่แต่กับกลุ่มเพื่อน ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงค่ะ แค่เขาทำตัวให้เราไว้ใจ เราก็สบายใจค่ะ มีบางที่อยากให้เค้ามาสนใจ เราเรียกร้องโวยวายที ก็หันกลับมาตอบสนอง สักพักก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมค่ะ คือติดเพื่อน มันแก้ไม่หายค่ะ มันคือนิสัยของเค้า ที่เรายอมรับได้แต่แรกแล้ว และก็เข้าใจว่าเค้ามีแค่เราคนเดียว ทุกวันนี้อยู่ได้เพราะความสบายใจค่ะ เมื่อไหร่ที่ไม่สบายใจก็ต้องคุยกัน และถอยคนละก้าว ถ้าคิดที่จะอยู่ด้วยกัน ต้องเชื่อใจ เข้าใจ และไว้ใจกันค่ะ ตราบใดที่ไม่มีมือที่สาม ทุกอย่างพออภัยได้ค่ะ สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ถ้าเราเลิกโฟกัสที่เค้า หันมาสนใจใส่ใจและให้ความสุขตัวเอง เค้าก็จะหันมาโฟกัสที่เราตามเราค่ะ

จากประสบการณ์คะ ลูกคนแรก เราก็เป็นคะ แต่เขาอยู่บ้านเราค่ะ ติดเพื่อนติดเหล้า ไม่ค่อยกลับบ้าน บางครั้งกลับมาก็โวยวายทำลายข้าวของ ถ้าเขาเห็นหรือได้ยินเราร้องไห้เขาก็บอกว่าเอาแต่น้ำตามาอ้าง แล้วก็ว่าเราต่างนั้นต่างงี้ เราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ พ่อแม่เราก็ว่าเราอีกคะ เสียใจมากคะ จนเราคลอดลูก ก็ไม่มีใครเลี้ยงลูกช่วย ลูกก็งอแงมาก จนลูกเรา1ปีกว่า เราเริ่มเป็นโรคซึมเศร้า เขาเลยบอกว่าเขาจะเลิกทุกอย่าง แล้วมาทำงานเลี้ยงลูก จนตอนนี้ท้องลูกคนที่2 เขาก็ดีขึ้นมากเลยค่ะ ร้องไห้มากๆส่งผลต่อลูกจริงๆคะ ลูกชอบงอแงบางครั้งลูกนั้งซึมไม่พูดไม่จา เราสงสารลูกมากเลยคะ แม่ๆก็อย่าคิดมากนะค่ะ เราเข้าใจดีคะ เป็นกำลังใจให้แม่นะค่ะ

เป็นกำลังให้คุณแม่นะ กลับมาอยู่บ้านเราดีกว่าอย่างน้อยคุณก็ยังจะมีคนคอยรับฟังเข้าใจ แล้วค่อยตกลงเคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้น

กลับบ้านไปหาแม่ก่อนดีไหมคะ ให้อะไรดีขึ้นค่อยมาคุยกันใหม่ การที่แม่เครียดแบบนี้ไม่ดีต่อลูกค่ะ