สวัสดีค่ะ เราสมาชิกใหม่น่ะค่ะ

พ่อของลูกคนโตเราทิ้งเราไปตอนท้องได้4เดือน มันเลวเกินคำบรรยาย แต่เราจะไห้มันมามีผลกับตัวเรา & มีผลต่ออารมของเด็กในครรภ์ ไม่ได้เดดขาด อย่าลืมว่าเเม่ลุกสื่อถึงกัน เเม่รุ้สึกยังงัย ลุกก้อรับรุ้แบบเดวกันกับเเม่ เราคิดได้ นาทีที่เรารุ้ว่าเราจะต้องเดินหน้าต่อเพียงลำพัง สิ่งที่เราบอกกับตัวเองคือ เด็กที่อยุ่ไนท้องคือ ลุกของเรา ของเราเพียงคนเดว เรารักลุกไม๊ ถ้าคำตอบคือรัก ก้อเเค่เเสดงออกถึงความรักนั้น ความรักที่ไม่มีเงื่อนไข เราถึงขั้นต้องทำเหมือนหลอกตัวเอง คือเราบอกตัวเแงไห้คิดบวก คิดว่าพ่อเค้ารักเรา เดวเค้าก้อต้องกลับมา เราโอเค เราอยู่ของเราเองกันสองคนแม่ลูกได้ ถ้าถามว่ายากไม๊ ที่ต้องเก็บอาการ เก็บความเจ็บปวดที่บาดลึกไนไจ ที่โดนเเฟนทิ้ง ตัองเเสดงออกว่าตัวเองโอเค ทุกอย่างแฮปปี้ ลุกก้อรับรุ้ว่าเเม่แฮปปี้ ลุกคลอดออกมาเลี้ยงง่ายคะ ไม่อารมปรี้ดปร้าด เอาเเต่ใจตัวเอง ถือว่าเราตัดสินใจถุกมากๆไนเรื่องนี้ เพราะเราลองคิดภาพนะ เราคร่ำครวญร้องไห้อาลัยอาวรหาคนที่เค้าทิ้งเราไปเเล้ว เเล้วลุกก้อต้องรับอารมนั้นไปด้วย ทุกวันๆ พอคลอดออกมา ลุกน่าจะเลี้ยงยาก ละตัองเลี้ยงคนเดว ตายๆๆๆๆ ไม่น่าจะดีเท่าไรเลย แต่โชคดีนะคะ ตัดสินใจถุก ผลของมันคือ ลุกคลอดมาโอเค พอคลอดปุ้ป เรานี่ยอมรับเลยว่า ความโมโหมาเต็มอารมเลย มาทันทีเลย (แต่ลูกไม่รุ้นะ ลูกหลับอยุ่) อารมอาฆาตที่เกบไว้ลึกมากมาตลอดการตั้งครรภ์5555+ แหะๆ มีพ่อ เอรี้ยๆ ไม่มีซะดีกว่าคะ ดีซะอีก ไม่มีใครมาเเย่งความรักจากลูก!!! ความรักของลูก ลูกรักเราเเค่คนเดว ไม่ต้องเเบ่งความรักไปให้ใครคนอื่น อิอิ ดีจะตาย!!