Telling the truth...

after school, nagpacheck up ako to confirm na buntis nga ako. then, nag usap kami ng boyfriend ko pano ba namin sasabihin sa mama ko kase kilala ko yon. magagalit talaga yon. sobra magalit yon lalo nag aaral pa ko. nung gabi na, since wala mama ko dito non, chinat ko na lang siya sabi ko may sasabihin ako. nakatunog agad siya eh hahahaha kinukulit ako ano daw ba sasabihin ko. tapos kung buntis na daw ba ako. ayon, sinabi ko na. paulit ulit pa siya na "weh?" "di nga?" tapos pano na daw studies ko. pinapapunta niya kami ng boyfriend ko kung nasan siya that time and nag usap usap kami pano na gagawin. nagulat ako kasi hindi siya nagalit. naiintindihan niya daw sitwasyon ko kasi nanggaling din daw siya don. i cried. i'm not expecting that. alam ko disappointed siya pero pinairal niya pa rin pagiging nanay niya sakin. sinabi ko sa kanya na ikeep muna namin as a secret habang wala pa kaming mauupahan. kasi for sure hindi tanggap dito samin na nabuntis ako. especially lola ko. days after, napagdesisyunan namin ni boyfie na sa kanila muna ako titira hangga't wala pang nahahanap na upahan. edi ayon, nakaalis na ko. laging nagcchat mama ko sakin kung kumain na ba ako. anong inulam ko. kamusta ako. miss na daw niya ko. a week after, bigla na lang nagchat yung kapatid ng lola ko sakin na wala na daw mama ko. kasi gustong makipagkita sakin ng mama ko pero ayoko. hindi naman sa ayaw. may araw na kaming napag usapan pero kinukulit niya pa rin ako. hindi ko alam na ayun na pala yung parang pahiwatig niya. sobrang sising sisi ako nung umuwi ako dito samin. nung nakita ko yung banner niya sa labas na may pangalan niya, feeling ko di ko na kaya pa pumasok sa loob ng bahay namin. kinakain ako ng guilt. pero sinasabi nila sakin na di ko naman daw kasalanan. but still, there's a part of me na sinisisi yung sarili. na sana nakipagkita na lang ako para hindi na nangyari sa kanya yon. sorry, i just miss my mom hehe.