แชร์ประสบการณ์ ลูกอยู่ใน NICU ห้องผู้ป่วยทารกแรกเกิดระยะวิกฤติ

บ้านนี้น้องคลอดวันที่27 ส.ค.2564 เวลา 12.05น. น้ำหนัก 2,036กรัม ทุกอย่างแข็งแรงสมบูรณ์ดีค่ะ คลอดโรงพยาบาลเล็กๆใกล้บ้าน แต่พอมาวันที่28 ส.ค.เช้าน้องก็ตื่นมากินนมปกติแต่น้ำนมแม่ยังไม่ไหล แต่น้องก็ดูดปกติ สัก10โมงกว่าๆเราก็เอาลงนอนสักพักลูกอาเจียนออกมาเป็นเลือดสดๆ ตกใจมากเลยเรียกพยาบาลมาดู พยาบาลก็ตกใจรีบแจ้งหมอเค้าก็เอาลูกเราเข้าไปในห้องตรวจ น้องก็อาเจียนออกมาอีก2-3ครั้ง เราก็ทำไรไม่ถูกแฟนก็ไปทำงานแต่เช้า มันเครียอดไปหมดได้แต่นั่งรออยู่หน้าห้องเห็นแต่พยาบาล3-4คนวิ่งเข้าออกวุ่นไปหมดจน กระทั้งเกือบ11โมงเค้ามาบอกเราว่าจะย้ายน้องไปโรงพยาบาลในตัวเมืองที่มีอุปกรณ์ครบ และมีหมอเด็ก เราก็ย้ายไปด้วย ตอนนั่งรถไปลูกเราเริ่มซีดแล้ว กว่าจะไปถึงโรงพยาบาลใช้เวลาเกือบ ชม. ลูกยังรู้สึกตัวเราอยากกอดลูกไว้มากแต่ทำไมได้ได้แค่นั่งดูเค้าไปในรถ เพราะเค้าได้ใส่อ็อกซิเจน เราตกใจเครียดมากห่วงลูกที่สุด พอไปถึงเรากับลูกก็ต้องแยกกันคนละตึก พยาบาลเอาลูกเราไปส่งที่ตึกเด็กก่อน แล้วเอาเราไปส่งที่ตึกตรวจ มีน้องแฟนไปกับเราด้วยคอยไปรับฟังอาการลูกเรากับหมอ น้องอาการหนักขึ้นเพราะยังอาเจียนและถ่ายเป็นเลือดด้วย ลูกเสียเลือดมากจนช็อคนะตอนนั้น หมอบอกน้องแฟนเราว่าเด็กอาการค่อนข้างหนัก ตอนแรกน้องเค้าก็ไม่กล้าบอกเราแต่หมอบอกว่ายังไงก็ต้องให้พ่อกับแม่เค้ารู้ น้องเลยโทรมาบอกเรา เราแทบจะเป็นลมน้ำตาไหล คิดแต่ว่าถ้าลูกเป็นไรเราจะทำยังไงจะอยู่ยังไง แฟนเราก็เหมือนกันเค้ารู้เค้าก็ร้องไห้เลย จะมาดูลูกก็ไม่ได้เพราะรับงานมาแล้วก็ต้องส่งงานให้เสร็จ เป็นช่วงเวลาที่แย่มากบีบหัวใจมาก น้องได้ไปอยู่ห้องNICU รักษาตามอาการ ทั้งให้เลือดให้ยาคุณหมอบอกให้ทุกอย่างเยอะมาก ใช้เครื่องช่วยหายใจ และมีคุณหมอมาดูถึง4-5คน ทุกทาง ช่วงกลางคืนสัก4ทุ่ม คุณหมอโทรมาที่ตึกที่เราพัก พยาบาลเอาโทรศัพท์มาให้ ความรู้สึกตอนนั้นคือกลัวมากกลัวที่จะรับฟัง แต่เราก็ต้องฟังคุณหมอบอกอาการน้อง ซึ่งเลือดก็ยังไม่หยุดไหล และหมอก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ บอกว่าอาการยังน่าเป็นห่วง ความดันต่ำ ค่าความเข้มเลือดต่ำ เราร้องไห้และบอกหมอว่าคุณหมอช่วยลูกหนูด้วยนะค่ะ ช่วยลูกหนูให้หายด้วยนะค่ะ พูดอยู่แบบนั้นจะขอหมอไปเฝ้าอยู่หน้าห้องลูกหมอก็ไม่ยอมเพราะกลัวเราตกเลือด แต่คุณหมอพูดดีมากค่ะ ผ่านไปได้อีกวันหมอเจอสาเหตุและเลือดก็เริ่มหยุดไหล ลืมบอกไปค่ะน้องได้รับเลือดไป5ถุง เลือดที่ออกออกมาจากกระเพาะอาหาร คุณหมอบอกว่าสาเหตุน่าจะมาจากน้ำย่อยไปกัดกระเพาะทำให้เกอดแผล อาจจะมาจากภาวะเครียดหลังคลอดของเด็กที่อาจจะเกิดขึ้นได้ ทำให้ผลิตน้ำย่อยออกมาเยอะบวกกับน้องยังไม่ได้รับน้ำนมจากแม่ด้วยเพราะน้ำนมไม่ไหล ท้องน้องเลยว่าง ข้อหลังนี้เราสันนิฐานเอาเองนะค่ะ น้องอยู่ห้อง NICU ประมาณ6วัน ส่วนเราได้ออกจากโรงพยาบาลก่อนลูก กลับมาพักอยู่บ้าน ใจก็คิดถึงลูกมากแทบจะเป็นซึมเศร้าเครียดนอนไม่หลับ แต่ก็ถือว่ายังโชคดีที่อาการน้องดีขึ้นตามลำดับ วันที่5ที่น้องนอนอยู่ที่นั้น คุณหมอโทรมาหาเราอีก ทุกครั้งที่เบอร์โรงบาลโทรมา เราลุ้นตลอด แต่ครั้งนี้ถือว่าเป็นข่าวดีมากๆ คุณหมอบอกให้เราปั๊มนมแม่ไปให้ลูกกินได้แล้ว เรากับพ่อเค้ากอดกันร้องไห้เลย ด้วยความดีใจ เราดีใจที่ลูกจะได้กินนมเราสงสารเค้าเกิดมายังไม่ทันไดเกินนมแม่เลยสักหยด ช่วงที่กลับบ้านมาน้ำนมเราเริ่มไหลแล้วเราก็ปั๊มนมไว้ตามที่คุณหมอได้บอกไว้ก่อนออกจากโรงบาล เราก็รีบเอาไปให้ลูกบ้านเราไกลจากโรงบาล 80 กิโลแต่เราไม่เกี่ยงเลย ตอนที่ไปถึงห้องเอานมให้พยาบาล แกก็ใจดีสงสัยจะสงสารเรากับแฟนที่มาไกล มายืนมองลูกอยู่หน้าห้องเพราะเค้าไม่ให้เข้าเพราะโควิด19 แกให้เรากับแฟนเข้าไปดูลูก แกบอกแป็ปเดียวนะคุณพ่อคุณแม่ เรากับแฟนยกมือไหวพร้อมกันเลยด้วยความดีใจ พอไปเห็นลูกน้ำตาไหลทั้งคู่เลยค่ะ เพราะภาพที่เห็นเด็กตัวเล็กๆ นอนถอดเสื้อผ้ามีสายเต็มไปหมด ปากก็ทำท่าดูดเหมือนหิว บอกเลยค่ะวินาทีนั้นอยากเจ๋บแทนลูก อยากกอดอยากหอมเค้าอยากเอานมให้เค้าดูด แต่ทำได้แค่ยืนมองค่ะได้แค่จับมือน้อยๆของเค้า ออกมาเรากับแฟนกอดกันร้องไห้เลยค่ะ ยิ่งพ่อเค้านิร้องหนักมาก แต่ก็ให้กำลังใจกันคิดว่าก็ยังดีที่ลูกดีขึ้น อดทนอีกนิดเดียว คุณหมอบอกว้าน้องสู้มากค่ะ วันต่อมาเค้าก็ได้ย้ายลูกมาห้องเด็ก เค้าให้แม่ไปเฝ้าลูกได้เราไม่รอเลยค่ะเราให้แฟนเราไปส่งเย็นวันนั้นเลย ดีใจที่สุดได้ไปอยู่กับลูกทั้งๆที่ตัวเราเองแผลก็ยังไม่ดีเลย เดินก็ยังไม่คล่อง แต่เรายอมค่ะอะไรก็ได้ขอแค่ได้ไปหาลูก วันที่2ของการอยู่ห้องเด็กหมอเริ่มให่เราให้เอาลูกเข้าเต้า วินาทีที่ลูกดูดนมเราน้ำตาเราไหลอีกรอบเพราะรอวันนี้มานาน ลูกเองก็เหมือนเค้ารอเราเหมือนกัน ส่วนคนที่น่าสงสารอีกคนคือพ่อเค้าค่ะ เพราะพ่อยังเข้าเยี่ยมลูกไม่ได้ได้แต่โทรถามอาการ คอลหรือถ่ายรูปให้ดูก็ไม่ได้ แต่พ่อก็อดทนจนวันที่ได้รับลูกกลับบ้านค่ะ รวมๆแล้วอยู่ห้องNICU 6วัน ห้องเด็กอีก3วัน นับเป็น 9 วัน ที่ทำให้เรากับพ่อเค้าจดจำมันมาก คิดในใจเสมอว่าจะพยายามดูแลเค้าให้ดีที่สุด ไม่อยากให้ลูกเจ็บอีกแล้ว เชื่อไหมค่ะพอกลับมาบ้านมาดูร่างกายลูกมือและเท้าของเค้าทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยเข็มแทบจะทั่วมือทั่วเท้า สงสารลูกที่สุดไม่รู้เค้าจะเจ็บแค่ไหน #อยากฝากแม่ๆนะค่ะระหว่างตั้งครรภ์ดูแลสุขภาพร่างกายและจิตใจตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะ เพราะมันมีผลกับลูกเรามากๆ ไม่อยากให้แม่ๆต้องมาเจอประสบการณ์แบบนี้เลยค่ะ #แต่เหตุการณ์นี้มันทำให้เรารู้ว่าเราควรใช้ทุกวันทุกเวลาให้ความสำคัญกับคนที่เรารักให้มากที่สุดเพราะช่วงเวลาที่เราเกือบจะสูญเสียมันทรมานมากที่สุดและอีกอย่างเราจะไม่เสียดายเวลาที่ผ่านไปว่าเรายังไม่ได้ทำอันนั้นอันนี้ให้กันเลย ♡♡ยาวหน่อยนะคะแต่อยากเล่าให้แม่ๆฟังค่ะเพื่อจะได้ ดูแลลูกน้อยที่มีค่าที่สุดให้ดีที่สุดค่ะ❤ตอนนี้น้อง 1เดือน 21วันแล้ว น้องก็โตตามวัยได้ดีค่ะ แต่พ่อกับแม่ก็จะต้องดูแลเป็นพิเศษหน่อยเพราะร่างกายเค้าผ่านการรักษามาเยอะค่ะ😊✌