an open letter to my baby

baby ok lang sa akin mamatay ako sa panganganak, mas gusto ko yun pero sana wala ako maramdaman na sakit at hindi ako mahirapan, sorry selfish ako, pagod nako e . hindi rin ako magigigng good example sayo dahil hindi ako masaya. pagod nako maging matyaga, bamit hindi ako madaling magsawa, kahit ganong kasama trato sakin ng isang tao hindi ko alam bakit ako ganun. kung alam molang baby yung pakiramdam ko nung nagbubuntis ako, sobra akong nainsecure, at mas naramdaman kopa yun dahil sa tatay mo hindi ko alam kung insensitive lang basiya nananadya ba or sadyang diniya mapigilan, pero PAGOD NAKO MAGING MATYAGA AT MAPAGMAHAL , na kahit anong sakit iparanas sakin mahal kopadin yung tao, pagod na ako mahirpan, ilang taon kopa to titiisin. gusto kong mamatay , pasensya kana pero kung mamatay ako sa komplikasyon ng panganganak, wag ka malungkot, kasi ginusto koyun, may kapayapaan nadin ako.

1 Reply
undefined profile icon
Magsulat ng reply
VIP Member

Mommy, I know the feeling. Ganyan rin yung naramdaman ko nung nagbubuntis ako, sobrang down na down ako, sinabi ko rin sa boyfriend ko non na kung sakaling kailangan pumili between saakin at sa anak namin, piliin nya yung baby. Yung pagod na pagod kana pati yung taong pinagkukunan mo ng lakas ay isa rin sa nagpapababa at nag papasakit sa nararamdaman mo. Pero alam mo mommy, simula nung nanganak ako, naging baby ko na yung naging rason ko para bumangon at mabuhay ulit. Siguro sya yung binigay sakin ni God para magpatuloy sa hamon ng buhay. Dati gustong gusto ko na tapusin buhay ko kasi feeling ko sobrang useless ko dito sa mundong to. Pero ngayon, kapag nakakaisip ako ng negative thoughts lagi lang akong titingin sa baby ko, kailangan ko mabuhay kasi may anak akong umaasa saakin. Kaya mommy, wag ka sumuko! Tiis tiis lang, libangin lang ang sarili, wag papatalo sa negative na nararamdaman :)

Magbasa pa