กลับบ้านเราค่ะแม่ บ้านเราไม่เคยปล่อยให้อด แล้วยิ่งท้อง ยิ่งต้องบำรุง เดี๋ยวจะเหมือนบ้านนี้ค่ะแม่ ไม่เคยบำรุงตั้งแต่ท้อง เพราะแฟนทำงานคนเดียว เบิกไม่ค่อยได้ กินแต่มาม่า เงินออกถึงจะได้กินดี ลูกออกมานน. 1,720เองค่ะ กลับบ้านเราค่ะ
เคยค่ะทุกวันนี้เขาเลิกจ้างทั้งผัวเมียตั้งแต่โควิคตอนนี้กลับมาช่วยพ่อแม่ทำงานที่อิสานหาเช้ากินค่ำไปหาหมอเจาะเลือดวันเว้นวันเพราะน้ำตาลสูงติดตามน้ำตาล ท้อค่ะแต่สู้เพื่อครอบครัวสู้ๆเหมือนกันน่ะคะเราต้องผ่านมันไปให้ได้
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ อย่าปล่อยให้ตัวเองหิวควรคุยกับแฟนหรือพ่อกับแม่ทางสามีให้เห็นใจเราบ้าง ฟังเรื่องของคุณแล้วรู้สึกตัวเองโชคดีมากคะที่มีพ่อแม่ของสามีที่ดี แทบไม่ได้หยิบจับอะไรเองเลย หาให้กินทุกอย่าง สู้ๆนะคะ
เราคงหอบเสื้อผ้ากลับไปหาแม่ตั้งแต่เดือนแรกถ้าเปนแบบนี้ ไปช่วยงานบ้านเลกๆน้อยๆ แม่ข่วงแม่ไปทำงาน ได้ตังกินขนม5บาท10บาท นี่ก้ยอม. แม่คงเสียใจถ้ารุ้ว่าเราต้องมาทนเรื่องพวกนี้ ลำพังเรามันอาจจะไหว แต่ลูกเราไม่ไหวหรอก
สู้ๆนะแม่ แต่ในความเป็นจริง ไม่รู้น่ะว่าเเฟนอายุเท่าไร แต่มีครอบครัวมีเมียเงินที่หามาได้ก็ควรไว้ใช้จ่ายในครอบครัวของตัวเอง สาวนหนึ่งค่อยแบ่งให้พ่อแม่ ไม่ใช่ให้พ่อแม่หมด จนตัวเองลำบากนะค่ะ ลองคุยกับแฟนดูนะ
ถ้าเป็นเรากลับไปอยู่กับพ่อกับแม่เราแล้วค่ะ ถึงจะเป็นภาระท่านก็ตาม แต่เราต้องไปเพื่อปากท้องลูก พ่อแฟนก็ทำไมถูกนะค่ะทั้งที่รู้ว่าลูกสะใภ้ ต้องกินต้องใช้ แต่นี้ไม่ให้สักบาทมันเกินไปค่ะ กลับไปอยู่บ้านเราเถอะ
เราก็เป็นอยู่ ณ ตอนนี้ ตอนนี้เราเกือบจะ3เดือนแล้ว แต่เราโชคดีหน่อยมั่ง เพราะตัวคนเดียว บ้างวัน ก็ได้กินข้าววันละคาบเองนะ ทุกอย่างคือเราหาเองหมด แต่เราก็สู้นะ เธอก็ต้องสู้ๆนะเหมือนกันนะ พยายามเพื่อลูกนะ
เคยจร้า ท้อง 39w ไม่ทานอะไรเลย 2 วัน ทรมานท้องแสบท้องสุด ส่วนลูกคนโตของเราโววายร้องให้หิว จะไปซื้อก็ไม่ใด รถก็ไม่มี ตังก็ไม่มี สามีเราก็ไม่กลับ แม่ของสามีก็ไม่สน คือตอนนั้นอยากบ้านตัวเองสุดๆๆเลยคะ
ถ้าจะอดขนาดนี้กับไปหาแม่เราเถอะค่ะ อย่างน้อยเขาก็ไม่ปล่อยให้เรากับหลานอดหรอกค่ะ ยังไงเราก็ลูกเขา แม่บ้านนี้ก็เป็นค่ะ เรามีพ่อมีแม่นะ แม่บ้านนี้ก็เป็นกับไปอยู่บ้านเราครอบครัวเราดีกว่าเยอะ
เข้ามากอดให้กำลังใจค่ะ กลับบ้านดีกว่าค่ะอย่างน้อยแม่เราไม่ปล่อยให้เราอดแน่นอน ถ้ากลัวเป็นภาระ หยิบจับทำอะไรได้ก็ช่วยๆแม่ไปค่ะ เราอดได้แต่ลูกในท้องเราอดไม่ได้ค่ะ ยังไงลูกก็ต้องมาก่อน