อยู่บ้านสามีเหมือนกันค่ะ เเล้วสามีไปทหารด้วยนานๆทีถึงได้ลา มีปัญหากับเเม่สามีตลอด ไอเราก็อยู่ของเราไม่ได้ยุ่งวุ่นวายกับใครเลยถึงเวลาเราก็ทำงานบ้านทำกับข้าว เเต่เขาชอบพาลใส่เรา ไอ้เราก็ยอมมาตลอด ทะเลาะกันทีเราก็ไม่มีคนข้างกายเลยมีเเต่ลูก เเล้วทะเลาะเเต่ละรอบคือเราห้ามบอกสามีด้วยนะเเม่ผัวสั่งเพราะเขากลัวลูกเขาหนีทหารมา เพราะเขารู้ว่าลูกเขารักเรามาก เเล้วทุกครั้งที่เราจะเลิกกับสามีเพราะเเม่ผัวอย่างเดียวเลย เราไม่สามารถบอกอะไรสามีได้เลย เเต่เเม่ผัวสามารถเอาเรื่องไปบอกคนอื่นได้ ทุกครั้งที่เราโดนเราไม่เคยบอกพ่อเเม่เราเลยเเม้กระทั่งสามีด้วย เหนื่อยนะ ท้อมาก มีเเค่ลูกอย่างเดียวเลยที่ทำให้เราทนได้อ่ะ เราเป็นครอบครัวเขาเเล้วก็จริง เเต่เราก็เหมือนคนนอกอยุ่ดี เเม่ผัวเขาก็เอาเเค่ลูกกับหลานเขา สู้อย่างเดียว ใครไม่รู้เเต่ขอให้ตัวเรารู้ตัวเราดีที่สุด 5ปีเเล้วที่เราอยุ่กับบ้านสามี เราเเล้วกลับบ้านเรานานๆทีกลับ เเล้วกลับเเต่ละรอบเเม่สามีก็จะพูดเเบบไปอีกเเหละนู้นนี่นั้น คือเราก็ไม่อยากพูด อึดอัดมากๆ คิดถึงบ้านตัวเองมากๆ มีอะไรก็ปรึกษาใครไม่ได้เลยได้เเต่เงียบ วันที่เราคลอดลูกเราเจ็บใจที่สุด ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ทั้งๆที่เราบอกเหมือนจะเจ็บเตือนสุดท้ายก็จะคลอดจริงๆเราเลยขี่รถไปรพเอง เเล้วเราโทรบอกพ่อเเม่สามีเขาก็ยอกห้ามบอกสามีเรานะ เราก็เอ้า ก็ตอบเออๆออๆไป กว่าสามีเราจะรู้ก็เราคลอดลูกเเล้วอ่ะ เเล้วพอสามีเราจะลามาหาเรากับลูกเเม่สามีก็บอกไม่ต้องลา สุดท้ายสามีก็เลือกที่จะลามาหาเรากับลูก หลายๆอย่างอ่ะ เป็นซึมเศร้าหลังคลอดอีก อยากตะโกนดังๆว่าเหนื่อยมากกก เหนื่อยกับคน😆😂
ส่วนตัวเชิ่ดค่ะ ถ้าเราไม่ผิดก็ไม่ต้องปรับปรุงอะไรนอกจากอันไหนต้องแก้จริงๆ ถ้าพูดแดกดันแซะตลอดเวลาเราก็มึนนะ ไม่มีอะไรถูกใจทุกคนหรอกลูกเขาถ้าย้ายมาอยู่บ้านเรา เขาก็อาจจะไม่ถูกใจพ่อแม่เราขนาดนั้นก็ได้ ใจเขาใจเราเนอะ สู้ๆนะคะ
เริสมากแม่
นันทนี จิตตรง