จริงๆแล้วเราจะไม่ถามลูกหรอกว่าเป็นเพราะอะไร ผลเกรดไม่ได้สำคัญ แต่ที่สำคัญที่สุดคือความเข้าใจในวิชา ลูกเข้าใจในเลเวลไหนแค่นั้น ส่งเสริมหลายๆด้าน ไม่จำเป็นต้องคาดคั้นให้เรียนได้เกรดสูงๆ

คุยกับลูก ไม่ใช่ว่าถามเพราะอะไรถึงสอบตก คุยว่ามีอะไรให้แม่ช่วยไหม อยากเล่าอะไรให้แม่ฟังมั้ย เขาอาจไม่ถนัด อยากได้รับการส้งเสริมเพิ่ม หรืออาจจะมีอะไรมากกว่านั้นก็ได้ค่ะ

ดูด้วยว่าลูกเขาถนัดอะไร บางคนลูกถนัดกิจกรรม ก็ไปเน้นวิชาการอยู่นั้นหล่ะ อย่าผลักความฝันของตนเองไปใส่ให้ลูก เด็กแต่ละคนมีพรสวรรค์ไม่เหมือนกัน

คุยกับลูกค่ะ ทำได้แค่ไหนแค่นั้น แม่ไม่ซีเรียสเรื่องเกรดเรย ขอแค่ลูกทำให้ดีที่สุด แม่ก็ภูมิใจกับผลลัพธ์แล้วค่ะ

ไม่เลือกสักข้อค่ะ คนเราต้องมีดีสัก1อย่าง ส่วนตัวไม่โฟกัสกับการเรียนและเกรดค่ะ ปรับกันไปตามสมควร แต่ไม่บังคับ

ไม่ค่ะเมืองนอกเค้าไม่มีแบ่งแยกเกรดดีหรือไม่ดี มีแค่ผ่านหรือไม่ผ่าน แต่คนในประเทศก็มีคุณภาพกว่าบ้านเราเยอะ

เกรดไม่ดี อาจจะเป็นเพราะลูกไม่มีหัวทางนี้จริงๆ ต้องมีเรื่องที่ลูกเก่งมากๆซักเรื่องแหล่ะ

คุยและให้กำลังใจเขา ไม่ต่อว่า แค่ค่อยๆบอกและบอกว่าเก่งแล้วไม่บังคับกัน แค่ตั้งใจก็พอ

จะไม่กดดันเรื่องเกรดกับผลที่ออกมา เด็กแต่ละคน ชอบและถนัด ความพัฒนาไม่เท่ากัน

เอาเข้าจริงๆบ้านนี้ไม่ค่อยเน้นเกรดเรียนนะคะ เน้นทักษะการใช้ชีวิตมากกว่า