ทางพ่อแม่ไม่อยากให้ไว้

เก้บไว้เถอะค่ะ เราก็เจอมาเหมือนกัน ครอบครัวเราบอกให้เอาออก เขาบอกว่าเร็วเกินไป รอให้มีทุกอย่างพร้อมค่อยเอาใหม่ เราท้องตอน19 พ่อกับแม่บีบบังคับให้เอาเด็กออก เราเลยให้สามีบอกทางพ่อกับแม่เขา แล้วเขารับได้เขายอมเลี้ยงทางเขาโอเคร แต่ทางเรา บังคับให้เอาออกอย่างเดียว เราเครียดมาก จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ +กับพึ่งตั้งท้อง เลยกลายเป้นแพ้ท้องหนักมากเพราะความเครียด กินอะไรไม่ได้ แม้แต่น้ำ มีอาการชักเกร็ง อ้วกเปนเลือด นอนโรงบาล2คืน พ่อกับแม่ก็ยังคอยซ้ำเต็มอยู่ ตอนนั้นเราทำงานที่ระยอง เลยกับมายุบ้านเกิดที่ร้อยเอ็ดค่ะ อาการเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ เริ่มทานอะไรได้บ้างแล้ว พอเราเริ่มดีขึ้น เราก็บอกตัวเองว่าจะไม่สนคำใครพูดทั้งนั้น ยังไงก็จะเก็บเด็กไว้ เพราะเราอยากได้มากจริงๆ เราก็ไม่ติดต่อพ่อกับแม่เลย จนเราท้องโต ประมาณ6-7เดือน เขาก็มาถามเปนยังไงบ้าง เริ่มจะรับได้ เริ่มถามว่า จะให้เอาไปเลี้ยงไหม เราบอกเลยไม่ เราดูแลเองค่ะ ตอนนี้39+3Wแล้วค่ะ ใกล้จะได้เจอหน้าแล้ว สู้ๆนะค่ะแม่ เดียวมันก็ผ่านไปค่ะ

ไม่อยากว่าน่ะน้องโชคดีเเค่ไหนเเร้วที่มีเด็กมาเกิดด้วยบางคนทำเเทบตายไม่มาในเมื่อตัวเองไม่รู้จักป้องกันจะโทษคัยเด็กมันไม่ผิดรัยเลยดูในเเอฟนี้สิเด็ก14ท้องไม่พร้อมเค้ายังไม่คิดที่จะทำร้ายเด็กในท้องเลยถ้าครอบครัวน้องไม่อยากเลี้ยงก้อให้ฝ้ายผู้ชายเสี้ยงสิเค้าพร้อมจะรับผิดชอบยุเเร้วนิสมัยนี้อุ้มท้องไปเรียนก้อมีน่ะเเถมเป่นเเม่เลี้ยงเด่วด้วยคิดดีๆน่ะชีวิตคนทั้งคนมันจะเป็นตาบาปไปทั้งชีวิต

ถ้าป็นพ่อแม่ฝ่ายชายไม่เอาจะไม่ตำหนิอะไรมาก แต่นี่เป็นพ่อแม่ของเราเองแท้ๆยังให้เอาออก สมองของคนเป็นพ่อแม่น่ะเนี่ย หลานตัวเองยังสั่งให้ฆ่าทิ้ง เขาคือลูกของคุนน่ะค่ะ เขาอยากเกิดมาเป็นดวงใจของคุน รักเขาเถอะค่ะ เขาจะมาคอยอยู่เคียงข้างในวันที่คุนเสียใจ เขาจะคอยเช็ดน้ำตาและเป็นกำลังใจให้คุน เอาเขาไว้เถอะค่ะ ถึงเอาเขาออกทำแท้ง เขาก็ยังติดตามชีวิตของคุน อย่าทำร้ายเขาเลย

ถ้าทางครอบครัวเขาพร้อมรับผิดชอบก็ให้มาคุยกับพ่อแม่เราค่ะ อย่าเอาออกเลยค่ะมันบาปบางคนอยากมีลูกแทบตายแต่ไม่มีโอกาสมีลูกเป็นของตัวเอง เรามีโอกาสมีลูกเก็บรักษาเขาไว้ดีที่สุดค่ะ บ้านนี้ทางผู้ชายเขาไม่รับเขาบอกให้เอาออกเขาคงไม่ได้บอกทางครอบครัวเขาหรอก ตอนนี้ก็ได้34w5dแล้วค่ะต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั่งแต่อายุ16 แม่ยังดีน้ะค้ะที่เขารับจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ

นี้ก็เป็นจ้าครอบครัวไม่อยากให้เอาไว้ เรียนปีสุดท้ายแล้วด้วยเคยซ้ำปีนึงเลยไม่อยากให้ซ้ำอีก เรานี้โดนสารพัด โดนลากให้ขึ้นรถไปเลยก็มี แต่เราก็ใจแข็งไม่ยอมเอาออกเอง สุดท้ายทุกคนก็ยอมแพ้กับความดื้อของเรา กว่าจะอดทนผ่านมาได้แต่ละวันอยากมาก เคยท้อถึงขั้นอยากฆ่าตีวตายก็เป็น แต่คิดเสมอว่าถ้าตายแล้วลูกจะอยู่กับใคร อยากให้เขาเกิดมามีชีวิตได้มองโลก ได้เห็นสิ่งดีๆ

บ้านนี้ก็ท้องตอนอายุ19 อยู่ชั้นปวส.2 ท้องตอนเทอม1 ปิดเทอม1ก็ได้ประมาณ 3-4 เดือน แต่ดีที่เทอม2ได้ฝึกงาน คุณครูท่านก็ช่วยให้ได้ฝึกงานในวิลัย ส่วนทางแม่ แรกๆแม่ก็รับไม่ได้ โดนแม่ด่าแต่แม่ไม่เคยเอ่ยปากว่าให้เอาออก แต่ตอนนี้9เดือนกว่าแหล่ะ แม่เห่อหลายชายมาก ซื้อนั้นซื้อนี้บำรุงตลอด แถมยังทำห้องไว้ให้หลานอีกด้วย คุณแม่ลองค่อยๆคุยกับแม่ เดี๋ยวก็ผ่านไปด้วยดีค่ะ

เก็บไว้คะทำไปก็บาปหนัก คลอดแล้วค่อยเรียนต่อก็ได้อย่างน้อยพ่อแม่แฟนยังคอยช่วย ส่วนพ่อแม่เราวันนี้เขาไม่ใจเห็นหน้าหลานก็รักเหมือนเดิม ไม่มีพ่อแม่คนไหนเกียดลูก เกลียดหลานหรอกคะ ขนาดคนที่เขาอยากมีก็ยังไม่มีง่ายๆเลย สงสารลูกนะคะ ลูกคัย คัยก็รัก ขนาดพ่อยังรักยังห่วงเราเลย สู้ๆนะคะ

คำตอบของครอบครัวดีที่สุดค่ะ สิ่งนึงที่อยากบอกคือ เลี้ยงเด็กไม่ใช่เรื่องง่ายนะคะ ค่าใช้จ่ายก็สูงมากเช่นกัน เราคงอดมาได้ปีกว่าหมดไปเกือบ 2 แสนแล้ว นมแม่ล้วน ไม่เคยเจ็บป่วย ไม่มีค่ารักษาใดใดนะคะ แค่เฉพาะของใช้ในชีวิตประจำวัน ของเล่น และอาหารที่ทำให้ทานเองหลัง 6 เดือนแค่นั้นค่ะ

พ่อแม่หนูเห็นแก่ตัวมากลูก ที่ตัดสินใจทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง เพียงเพราะอับอายคนอื่น พี่เห็นเยอะนะเด็กท้องในวัยเรียน ม.3-6 เนี่ย แต่ไม่มีพ่อแม่คนไหนให้ลูกเอาออกซักคน มันก็ต้องเป็นห่วงลูกตัวเองด้วยป่ะ เกิดเอาออกแล้วเราเป็นอะไรไปล่ะ พ่อแม่จะไม่ยิ่งเสียใจหรอ

ถ้าไม่แคร์และตัวเราไหวก็ไปเรียนทั้งๆที่ท้องได้นะคะ เพราะเพื่อนพี่ก็ทำแบบนั้น ตัวพี่เองเรียนมหาลัยไปเรียนยันวันสุดท้ายที่จะคลอดตอนเย็นแอดมิดนอนรพ พักฟื้นอาทิตย์นึงกลับไปเรียนต่อ ไม่มีกฏห้ามคนท้องเรียนค่ะ ถ้ามีปัญหากับทางรรเราฟ้องได้ตามกฏหมายค่ะ