รู้สึกหดหู่ใจ??

เป็นปกติค่ะ .. เราเจอประจำ ยืนไปตลอดสายจนกว่าจะลง ที่นั่ง priority seat ที่เค้าจัดไว้ ก็ไม่ค่อยจะได้นั่ง บางทีมี ผช นั่ง ก้มหน้าเล่นมือถือ ผญ นั่งก็หลับตานั่งหลับไป หลังๆ ทำใจแล้วค่ะ หาที่เกาะดีๆ ไม่ให้ล้มเป็นพอ หรือบางทีเราได้นั่ง priority seat แล้ว ผู้สูงอายุบางท่าน ที่ยืนก็จะมองเราแปลกๆ เหมือนไม่ค่อยเชื่อว่าเราท้อง อยากจะเปิดโชว์ให้ดูเลยค่ะว่าท้องจริงๆ

ของเราเจอบ่อยคะ แต่ จะสะกิดบอกคนที่นั่งสำหรับคนท้องแบบไม่อายเลยคะ ชี้ให้ดูเข็มท้องด้วยคะ บางคนมองแล้วเล่นมือถือต่อ เราก็สะกิดอีกรอบคะ เคยสะกิด 3 ที ไม่ลุก จนคนนั่งข้างๆ ลุกแทนเลยคะ เมื่อก่อนเราอายที่จะสะกิดมาก จนทำให้เราหน่วงท้อง พอรู้ว่า ลูกสำคัญกว่าคนเห็นแก่ตัวพวกนี้มาก ก็เลยไม่สนใจ สะกิดจนกว่าจะลุกเลยคะ

แม่เดินไปขอที่นั่งตรงที่พิเศษเลยค่ะ ตอนท้องอ่อนเราก็เป็นแบบนี้ ร้องให้บนรถไฟฟ้าก็มี แต่ต้องคิดถึงลูกและสิทธิ์ของเราค่ะ บางทีเดินไปอาจจะเจอคนดีลุกให้เรานั่งก่อนก็ได้ค่ะ เราขึ้นทุกวันเพราะขับรถเองไม่ได้ ก็เจอคนลุกบ้างถ้าๆม่ลุกเราเดินไหมที่คนพิเศษเเละขอเลยค่ะ อาจจะเจอสีหน้าไม่พอใจอยู่บ้างแต่เราต้องถนอมน้องนะคะ

ตอนท้อง7เดือนต้องขึ้น2แถวไปเรียนมีอิป้าขอสลับที่จะยืนข้างนอกให้เราเดินเข้าไปสงสารก็เดินสรุปนางไม่เขยิบออกเราก็ยืนขาเดียวแถมเวลารถจะหยุดนางมาโหนแขนเรามาพิงเราแล้วเอนตามแรงรถเหมือนคนไม่มีเอ็น คนอื่นเราก็ไม่อยากว่านะขึ้นก่อนก็อยากให้เขามีสิทธิ์เลือกที่ แต่อิป้านี่จำจนตายเลยไม่ช่วยแล้วเป็นภาระยืนเกือบครึ่ง ชม.

เคยเจอเหมือนกันค่ะ ตั้งแต่ท้องยัน8 เดือน ที่ขึ้นรถไฟฟ้าแล้วไม่มีใครลุกให้นั่ง พีคสุดคือการที่เขานั่งตรงที่นั่งสำหรับเอื้อเฟื้อแก่ เด็ก สตรีมีครรถ์ คนชรา คนพิการ แต่เขากลับนั่งมองเรายืนแบกท้องหน้าตาเฉยมาก ขนาดมีคนในรถไฟฟ้าพูดบอกขอที่นั่งให้คนท้องด้วยครับ เขายังไม่ลุกเลย สมัยนี้น้ำใจบางครั้งก็หายาก สู้ๆค่ะแม่

รถเมล์ก็เช่นกันค่ะ แถมมองเราเป็นเหมือนตัวประหลาดบางที กระเป๋ารถเมล์ถามว่าท้องไหมคนที่นั่งอยู่มองเหมือนเราจะไปแย่งของรักของหวง เราต้องบอกว่าไม่เป็นไรยืนจนถึงป้ายที่จะลง เลยค่ะ เดี๋ยวนี้บางทีเราก็อาศัยขึ้นรถตู้เอายังพอได้นั่ง คนไทยไม่ว่า ผช ผญ สมัยนี้สังคมก้มหน้า แถมมองเราเหยียดๆอีก เจอบ่อยมากค่ะ

เคยเหมือนกันค่ะ ยืนไม่ค่อยไหวเท่าไหร่แต่บอกกับน้องสาวที่ไปด้วยว่าไหว ยืนตั้งแต่สยามจนน่าจะถึงอ่อนนุชอ่ะค่ะ แต่อย่างว่าล่ะเราท้องไม่ค่อยออกคนเลยมองไม่ออก แต่น้องก็คะยั้นคะยอให้ไปนั่ง แต่เราคิดว่าไหวก็เลยไม่ไปนั่ง แต่หน่วงๆเหมือนกัน งงใจที่ผช.หนุ่มๆก็ยังนั่งทั้งที่ผญ.ก็ยืนอยู่ข้างไม่ลุกให้นั่ง เห้อ

เมื่อก่อนไปทำงานนั่งเรือคลองแสนแสบไปตั้งแต่ท้องแรกๆจนถึง 7 เดือน โอกาสที่คนจะลุกให้นั่งน้อยมาก นับครั้งได้ บางครั้งยืนชิดแนบกับคนที่นั่งเค้าก็ยังไม่ลุกให้เลย ส่วนใหญ่จะเล่นมือถือกันจนไม่ค่อยสนใจคนรอบข้าง กระเป๋าเรือบางคนก็ดีเรียกขอที่นั่งให้ ต้องทำใจค่ะ คนสมัยนี้ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายน้ำใจไม่ค่อย

สมัยนี้อะไรๆก็เปลี่ยนแม้แต่น้ำใจคน แม่บ้านนี้เจอบ่อยมากค่ะ เพราะต้องนั่งรถเมลไปหาหมอและไปทำงาน ทั้งๆที่เราใส่ชุดคลุมท้องนะคะ ติดเข็มกลัดด้วย แต่ก็ไม่มีใครลุกค่ะ กว่าจะได้นั่งอีกทีก็ป้ายบีทีเอสบางหว้าเพราะคนลงเยอะ เป็นอะไรที่แบบ เห้อคนสมัยนี้ แล้วที่นั่งสำหรับคนชรา คนท้อง พระภิกษุจะมีไว้ทำไม

หดหู่จริงค่ะ สังคมทุกวันนี้ คนแล้งน้ำใจเยอะค่ะแม่ สมัยก่อนตอนเราไม่ท้อง เราเห็นคนท้อง เด็ก คนแก่ เราลุกให้ตลอดนะคะ น้อยมากที่จะเห็นคนในขบวนลุกให้พวกเขานั่งค่ะ ใจดำกันจริงๆ พอตอนท้อง ดีหน่อยว่าเราย้ายกลับมาบ้านต่างจังหวัดแล้ว ไม่งั้นเราคงต้องยืนไกลๆไปตลอดสายรถไฟฟ้าแน่ๆค่ะ