ไม่มีสาระค่ะ แค่อยากหาแนวทาง

ตามหัวข้อค่ะ เราอายุ23ปี พลาดท้องจริงๆไม่อยากจะพูดคำว่าพลาด แต่น้องมาด้วยความไม่ตั้งใจ ก็คือพลาดนั้นแหละ เราลาออกจากงานตอนอายุครรภ์3เดือน ตามฉบับสาวน้อยโลกสวยค่ะ อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ พ่อแม่ลูกพร้อมหน้า (แฟนอยู่คนละอำเภอเราทำงานในตัวเมือง) ก็นั้นแหละค่ะ ไปอยู่กับแฟน (แฟนเราอยู่บ้านพ่อเลี้ยงซึ่งก็คือลุงของนางที่รับนางเป็นลูก) เราอึดอัดค่ะ ก็เลยเสนอแฟนอยากมีบ้าน เราก็มีเงินเก็บก้อนนึง ไม่มากค่ะ เราก็อยากมีบ้านเป็นของตัวเองเนาะ แต่สงสัยเขาไม่ได้อยากมีมั้งคะ ตั้งแต่4-8เดือนที่เราท้อง เขาไม่ได้กระตือรือร้นที่จะทำเลย เราก็เลยคิดว่า หรือเราควรกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมของเราดี เราเคยมีความสามารถในการหาเงิน พาตัวเองไปกินของอร่อยๆ ไปไหนก็ได้ และเรามั่นใจว่าเราสามารถพาลูกไปด้วยได้เช่นกัน ถึงมันอาจจะลำบากสักหน่อย ในช่วงแรกแต่มันคงดีกว่าที่ต้องนั่งรอความสงสารจากแฟน เขาก็ดีนะคะ แต่ในความเป็นเราคือเขายังดีไม่พอที่จะเป็นพ่อของลูกเราค่ะ ตอนนี้เราใกล้คลอดแล้วค่ะ คงขอเลี้ยงลูกสัก3เดือน จากนั้นก็คงต้องหาคนที่ไว้ใจเลี้ยงน้อง แต่เราไม่ปล่อยให้ลูกห่างเราแน่นอนค่ะ #ถือว่าเราระบายแล้วกันนะคะ