รู้สึกไม่มีกำลังใจที่จะอยู่ต่อ

ตั้งแต่คลอดน้องออกมามีความสุขมากที่ได้เห็นหน้าเค้าได้ยินเสียงเล็กๆของเค้า มีความสุขมาก เราดูแลเค้าคนเดียว​มาตลอดทั้งที่พ่อเค้าก็ยังอยู่ด้วย วันไหนที่เราไม่สบายเราขอให้พ่อเค้าช่วยดูลูกให้ เค้าก็จะทำบ่ายเบี่ยง​ว่าไม่ว่างจะไปนั้นจะไปนี้ พอออกบ้านไปทำงานก็กลับตี1 2 3 ทุกคืน กลับมาก็ สะกิด​ให้ออรัล เซ็กซ์​ให้เค้า เราไม่ทำเค้าก็กดหัวเราให้ทำ เราบอกว่าเราเหนื่อยเราไม่มีอารมณ์​เค้่าก็จะเอาให้ได้ ทำแบบนี้มาตลอดจนปัจจุบัน​ เหมือนโดนข่มขืน​มาตลอด และอีกปัญหา​ คือทั้งบ้านไม่ชอบสามีเลย ทั้งย่าอาน้องสาวเรา ทุกวันจะด่าสามีลับหลังให้เราฟังว่าเราโง่ไม่สมองบ้างบางครั้งก็ไล่เรากับลูกให้ไปอยู่ที่อื่นด่าเราต่อหน้าแฟนน้องสาวเราบอกเราไม่ดีน้องเราดีทุกอย่างทำอะไรก็ดีไปหมดเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กพูดดูถูกเหยียดหยาม​สารพัดหาคำพูดมาด่าเราได้ทุกวันจนเราท้อเหนื่อยน้อยใจ ในเวลานั้นเวลาที่เราตกต่ำต้องการกำลังใจไม่มีเลยคำพูดให้กำลังใจ มีแต่เหยียบๆๆๆ สามีก็ไม่เคยสนใจว่าตอนนั้นรู้สึกยังไงเห็นหน้าก็จะให้เอาอย่างเดียว จะกินข้าวจะดื่มน้ำเรายังต้องยกจากข้างล่างขึ้นมาให้ข้างบน ซักผ้าตากผ้าทั้งของลูกทั้งของเราเค้าก็ยังไม่เคยจะทำให้ มันเป็นปัญหารุมเร้า​มาตลอดจนคิดว่าจะทำไงให้ตายคิดวิธีต่างๆ คิดไปถึงถ้าเราตายลูกเราล่ะจะอยู่ยังไงเค้าก็ยังเล็กอยู่หรือเราจะพาลูกไปด้วยหรือต้องทำไงแต่ก็ต้องล้มเลิกความคิดไปเพราเห็นรอยยิ้มเค้า ลูกคือกำลังใจของเรามาตลอด จนวันนี้ตอนสายๆ เราเครียดจนคิดทำร้ายลูก ลูกร้องเราก็ปล่อยให้ร้องผลักลูก ตีเค้า ตะคอก​ใส่เค้า ทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน เรากลัวว่าวันนึ่งเราจะคิดโง่ๆขึ้นมาและลงมือทำมันจริงๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้เรามีปัญหาทางจิตรึป่าว เดี๋ยว​ดีเดี๋ยว​โมโห​ร้าย แม่ๆช่วยเราหน่อย ช่วยสร้างกำลังใจ ช่วยให้คำแนะนำหน่อยค่ะ