เรื่องร้ายๆ

ของเราแย่กว่านะคะ พ่อเขาไม่ยอมรับเป็นลูก ตั้งแต่อยู่ในท้อง พอถึงวันคลอดเราก็ไปรพ.คนเดียว ทำเรื่องคนเดียว ทำอะไรด้วยตัวคนเดียวทุกอย่าง นอนรพ. 2 คืนคนเดียว ไม่มีใครค่อยดูแล ก็ต้องดูแลตัวเอง เราอ่อนแอไม่ได้ ถ้าเราอ่อนแอ แล้วใครจะดูแลลูกของเราละคะ... เราเลี้ยงลูกคนเดียว ตามลำพัง เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว จนตอนนี้ลูกเราได้ 1 ปี 7 เดือนแล้ว เราก็อยู่มาได้นะ... จะลำบากแค่ตอนเขายังเล็ก เราต้องดูแลเอาใจใส่เขา พอเขาโตสักหน่อย เราก็ค่อยไปหางานทำ และพอเลิกงานกลับมาบ้านก็ทำหน้าที่แม่ต่อ เป็นแบบนี้ทุกวัน... เรามีความสุขดีนะคะ ทำงานมาเหนื่อยๆ กลับมาบ้านเห็นหน้าเขา เดินกอดกัน หอมกัน ความเหนื่อยทั้งหมดที่เจอมานั้นก็หายไปเลยคะ... สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ