เพิ่งคลอดมาได้10วัน รู้สึกน้อยใจ โมโหสามีมากๆ ไม่รู้คิดไปเอง หรือมันจริงที่เขาไม่สนใจ

ด้วยความที่เราอยากเลี้ยงลูกเอง ไม่ให้แม่สามีหรือใครไม่วุ่นวาย เพราะกลัวจะเลี้ยงลูกเราแบบผิดๆ ทำให้24ชม.ของเราหมดไปกับลูก ซึ่งจุดๆนี้เรามีความสุขมาก แต่อาจจะด้วยเพราะหลังคลอดอารมณ์ยังแปรปรวนอยู่ หรือภาวะหลังคลอดก็ไม่แน่ใจ เวลาที่ทำให้เราพูดกับสามีหรือใครๆได้ไม่เกิน10คำ ถ้ารู้สึกว่าจะถูกขัดใจ เราเหวี่ยงใส่ทันที ตอนแรกเราคิดว่าอะ ยังไงๆสามีก็ช่วยเลี้ยงแหละ แบ่งเบาเราได้บ้างแหละ แต่เปล่าเลย เลิกงานมาก็จับมือถือ กินข้าวอาบน้ำนอน ซึ่งเรามองย้อนมาที่ตัวเอง ไม่ได้นอนทั้งคืน ข้าวยังไม่ได้กินตั้งแต่เที่ยงเมื่อวาน น้ำไม่ได้อาบ บวกกับเจ็บแผลผ่า บ่อยครั้งที่เราวูบ หน้ามืดบ่อยๆ เกือบล้มก็มี แต่เขาดูเฉยเมยไม่ถามไถ่ เราไม่รู้จริงๆว่าเราคิดมากไปมั้ย หรือเราแค่เหนื่อย หรือจริงๆเขาไม่สนใจจริงๆนั้นแหละ ตอนนี้ความรู้สึกคืออยู่ได้เพราะลูกเลยจริงๆค่ะ นึกย้อนกลับไปเขาคือคนที่อยากมีลูกมากขอให้เรามีลูกให้สักที แต่พอมี มันคนละแบบกันเลย ตั้งแต่คลอดมา อุ้มลูกนับครั้งได้เลย 😢😢😢😢#ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ #ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ #ขอคำแนะนำค่ะ

2 ตอบกลับ

อย่าคิดไปเองค่ะ ว่าการที่เค้ามาคุยกับลูกในท้อง จูบท้อง แล้วเค้าจะช่วยเลี้ยงลูก.... เพราะเค้าไม่รู้ค่ะว่าการเลี้ยงลูกมันเหนื่อยแค่ไหน ต้องคุยกันค่ะ เธอมาช่วยอุ้มลูกหน่อย ฉันจะไปอาบน้ำ กินข้าว ขอนอนพักแปป 1 ชม. อะไรก็ว่ากันไป ต้องสั่งไม่ใช่คำขอร้อง ลูกเกิดมาต้องดูแลร่วมกัน ไม่ใช่หน้าที่คนใดคนนึงเลี้ยง นอกจากว่าคุณจะไม่ได้ทำงานมาก่อนเลย ผัวหาเลี้ยงอย่างสุขสบาย 100% ....ลูกเรากินขวดแต่เกิด เราปั้มนมให้ ตั้งแต่รพ.เราให้ผัวอุ้มป้อนนมเลย แกอุ้มไป เดี๋ยวฉันปั้มนม ด้วยความชินเลี้ยงมา 2-3 วัน กลับมาถึงบ้าน นางก็เลี้ยงต่อเหมือนรู้ว่าเป็นหน้าที่ สบายแม่ไปนิดนึงงง

สามีเป็นแบบนี้ก็น้อยใจ,เครียด,คิดมาก,เพลียเหนื่อย (ถ้าเป็นเรานะ)

คำถามยอดฮิต

บทความเกี่ยวข้อง