ของเราไม่ได้ห่างไปทำงานค่ะ แต่อยู่กับพ่อเขาไม่ได้ด้วยหลายๆสาเหตุ และจำใจต้องทิ้งให้ย่ากับปู่เขาเลี้ยง จริงๆก็ต้องทำงานแหละค่ะ ไม่สามารถเอาลูกไปเลี้ยงได้ นอนร้องให้ทุกคืนค่ะ ภาพลูกแวปขึ้นมาทีไรน้ำตาไหลตลอด มันจุกมันพูดไม่ออก คำว่าแม่จ๋าๆก้องอยู่ในหัว เขารับรู้ทุกอย่างว่าพ่อกับแม่แยกทางกัน ไปหาทีไร มีแต่บอกว่าอยากให้แม่จ๋ามาอยู่บ้านด้วย น้ำตาคลอเบ้าทุกที จนทุกวันนี้ไม่อยากติดต่อลูกแล้วค่ะ มันทรมานหัวใจ เพราะเขารุ้เรื่องหมดแล้ว เขาคิดอะไรขึ้นมาเขาก็พูด ความเป็นแม่คคนนี่มันที่สุดจริงๆค่ะ
สู้ๆจ้าแม่ ✌️