รู้สึกหดหู่ใจ??

เคยเจอเหมือนกันค่ะ เราขึ้นจากวงเวียนใหญ่ไปเพลินจิต.เกือบจะถึงสยามถึงมีป้าคนนึงแกมองมาที่เราแล้วลุกให้นั่ง นอกนั้นมีแต่สังคมก้มหน้าค่ะ😌😆

เหนื่อยใจกว่าไม่มีคนลุกให้นั่งคือ ที่นั่งคนท้อง คนพิการ แต่เป็นผู้ชายสมประกอบนั่ง 😩😩ไม่พอยังก้มหน้าเล่นมือถืออย่างไม่สนใจคนรอบข้าง 😞😞

รถไฟฟ้าส่วนมากคนที่นั่งจะเล่นโทรศัพท์ ไม่ค่อยมอง เราจะพยายามเดินไปตรงที่นั่งสำหรับคนท้อง แต่ก็เจอบ่อยยืนต่อหน้ายังไม่เห็นจะลุกให้เลย

ปกติค่ะ​ เคยเจอ​ ทั้ง9เดือนกว่ามีธุระไปธ.ที่เซ็นลาด​ คนท้องอย่างเราอายจ้า​ แต่คนนั่งแบบทำหลับบ้าน​ เล่นโทรศัพท์บ้าง​ หันหน้าไปทางอื่นบ้าง

ไม่มีน้ำใจกันหรอกค่ะ คนสมัยนี้ก้มหน้าก้มตาเล่นแต่มือถือกัน ขนาดเดินตลาด โดนเดินชนยังไม่ขอโทษสักคำแถมทำตาขวางใส่ ท้องก็โย้ เข็มกลัดก็ติด

คนเดียวนี้ไม่ค่อยลุกหรอกค่ะ เรายืนตั้งแต่ท้องแรกยัน7เดือร นับครั้งได้เลย บางคนก้มองที่ท้องนานมาก แต่ก้ไม่ลุก มันอยู่ที่สามัญคนจริงๆค่ะ

เคยเจอเหมือนกันค่ะ ขึ้นรถสองแถวต้องโหนสะ ไม่มีใครลุกให้เรานั่งเลย พากันหันมองทั้งผู้หญิงผู้ชายแล้วก็ทำเฉย คนสมัยนี้หาน้ำใจยากค่ะ

เราชินแล้วคะ บางทีก็หดหู่ใจ ไม่อยากคิดไรมากเรายืนบนแอร์พอตลิงค์ พญาไทยันสถานีลาดกระบังกว่าจะได้นั่งอีกป้ายเดียวสนามบินก็ลงแล้ว

วันนั้นแม่ก็ยืนยาวเลยค่ะ ไม่มีใครลุกให้นั่งแล้ว ยังชนเราอีกนะคะ คุณแม่ยืนเอาแขนบังท้องไว้นะ ขึ้นBTSคนเยอะเขาไม่สนใจหรอกว่าคนท้อง

แนะนำให้เดินไปตรงที่นั่งที่มีสติกเกอร์คนท้อง คนชรา เด็กค่ะ บอกคนที่นั่งว่า ท้องอยู่ เค้าต้องลุกค่ะ มันไม่ใช่ที่นั่งของคนทั่วไป