รภัสลดา, Thailand

มาขอแชร์ประสบการคลอดคะ #อาจจะยาวไปนิดแต่ละเอียดมาก #ให้กำลังใจคุณแม่ที่มีโรคเยอะและกินยาตอนท้องเยอะและอิแม่หัวใจอยู่ด้านขวาแต่ปกติดีแค่เหนื่อยง่าย. ซึ่งอิแม่ก็เครียดมากพอกัน ซึ่งมีแต่คนบอกว่าเราคลองเองไม่ได้ไม่ไหวแน่แต่เราทำได้ทุกคนก็ต้องได้ #คลอดลูกตอน37สัปดาห์1วัน #คลอดวันที่20 พฤษภาคม 2563 #คลอดตอน10:20ลูกหนัก2โล8 บอกเลยว่าวันนั้นไม่คิดว่าจะคลอด. เล่ามาคืน19ดิแม่รู้สึกแค่ว่าหายใจไม่สะดวกเท่าไรเหนื่อยง่าย. รู้สึกป่วยท้องเข้าห้องน้ำแต่ก็ไม่ออก ก็บ่นกับพี่สะใภ้ว่าหนูเป็นอะไรเหนื่อยใจหายใจไม่ทัน. แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรแต่พี่สะใภ้ก็ไม่ไปทำงานเพื่ออยู่ดูเรา เราตื่นมาตอนตีสี่ตีมาเข้าห้องน้ำธรรมดาแต่ตอนนั้นยังไม่ปวดท้องนะคะแค่มาปัสสาวะเฉยๆ พอเสร็จก็กลับมานอน. มาปวดท้องตอนตีห้าเราก็ทนนอนเพราะคิดว่าปวดท้องเข้าห้องน้ำเพราะขี้เกียจลุกไปเข้า. พอตีห้าครึ่งอิแม่เริ่มรู้สึกปวดถี่ขึ้นทุก1-2นาทีเลยไปเข้าห้องน้ำ ตอนนั้นก็คิดว่าปวดท้องเข้าห้องน้ำแต่ก็เอามือไปจับตรงน้องสาวเรา.แล้วมีมูดป่นเลือดนิดๆออกมาแต่ตอนนั้นไม่แน่ใจเลยถ่ายรูปไปถามแม่ตอนตีห้าครึ่งไม่ถ่ายคนในบ้านนะคะดีนะที่แม่เปิดอ่านแต่ตอนถ่ายส่งไปเราก็ไปนั่งเพื่อจะถ่ายเพราะคิดว่าปวดท้องธรรมดา. แล้วแม่ก็ตอบมาว่าใช่ ตอนนี้เราก็กำลังเบ่งเพราะคิดว่าปวดท้องถ่าย. แม่จึงบอกว่าอย่าเบ่งนะให้รีบอาบน้ำไปรพ.ไปปลุกพี่สะใภ้เลย. ดีนะที่พี่สะใภ้ไม่ไปทำงานและพี่ชายกลับมาเร็วส่วนแฟนทำงาน เราก็รีบเดินออกจากห้องน้ำ(ตอนนั้นบอกเลยพอรู้ว่าจะปวดท้องคลอดปวดท้องหนักกว่าเดิมแบบจริงจังทันทีจากที่ไม่ปวดมาก)บอกให้หลาน(ลูกพี่ชาย) ว่าไปปลุกแม่สิอาปวดท้องจะคลอด. หลานก็ไปปลุกแต่พี่ชายล็อกห้องแล้วหลานก็ไม่กล้าเรียกเสียงกลัวโดนด่า เดินกลับมาหาเราบอกแม่ไม่ตื่น. เราก็ด่าหลานไปว่า เรียกแค่นั้นใครจะตื่นเรียกดังๆเลยอาจะคลอด พอพี่สะใภ้ได้ยินก็รีบออกมาทันทีถามจะคลอดจริงหราเราบอกมีมูดออกมาแล้ว เราก็รีบโทรหาแฟนว่าจะคลอดแล้วรีบกฃับบ้านนะเพราะตอนนั้นรถมอไซมีคันเดียวเพื่อไปเอารถใหญ่ซึ่งตอนนั้นเราก็ปวดท้องมาจนทนไม่ไหวปวดถี่มากพี่สะใภ้เลยเดินไปข้างบ้านขอยืนรถเค้าแล้วก็รีบนั่งรถกันไปที่รถใหญ่ตอนนั้นบอกเลยคิดถึงแม่และแฟนมากเพราะปวดทรมานมาก. กว่าจะถึงรพ.ก็ใช้เวลา. ไม่ไกลแต่ไม่ใกล้ ตอนนั้นพี่สะใภ้ก็รีบขับมากดีที่วันนั้นรถไม่ติดมาก. พอถึงรพ.เข้าไปห้องฉุกเฉิกตอนนั้นก็ยังไม่ขึ้นห้องคลอดพยาบาลก็เดินมาถามนั้นถามนี้ฟังเสียงหัวใจลูกเราแล้วก็รอ เราก็ปวดท้องมากแต่ยังพอทนได้อยู่. พอได้เข้าห้องคลอด พยาบาลห้องคลอดก็ให้เราเปลี่ยนเสื้อผ้า. ทำนั้นทำนี้ให้เรา. พอเสร็จเราให้เรามานอนติดเครื่องฟังหัวใจลูกและการบีบมดลูก บอกเลยว่าตอนนั้นด่าพยาบาลเยอะมากเพราะปวดมากแต่พยาบาลไม่ค่อยสนใจปวดชนิดแบบโวยวายเสียงดังทั้งห้องคลอดไม่สนใจใครทั้งนั้นหมอก็ยังจะให้เซ็นเอกสารอีกแค่เครื่องฟังหัวใจกับออกซิเจนกับผ้าปิดปากก็ลำคานและอดอึดพอแล้วยังจะให้เซ็นอีก ด่าหมอพูดกับหมอแบบทนไม่ไหว. จนเราร้องไห้ หายใจไม่ทันพยาบาลต้องเอาออกซิเจนมาช่วยเรา. ที่เหนื่อยง่ายเพราะ#เราหัวใจอยู่ข้างขวา และบวกกับเป็นหอบ. พยาบาลก่ว่าเรานะว่าเราเสียงดังเราก็ตอบไปว่าก็คนมันปวดทนไม่ไหวให้ทำไงไม่ให้เสียงดังก็มาสนใจกันสิ บอกเลยตอนนั้นพูดขอผ่าแล้วเพราะทนไม่ไหว ตอนดีที่เขาไม่ผ่าและดีที่เราโวยวายจนเขามาช่วยเร่งคลอดเร็วขึ้น ทุกคนข้างนอกคิดแน่ๆว่าเราต้องคลอดบ่ายแน่ๆ แต่ไม่เลย. เราปวดท้องมากจนเสียงดังโวยวายพยาบาลจนพยาบาลมันช่วยเร่งคลอดตอนนั้นเวลาเหมือนช้านะคะแต่ไม่เลย สิบโมงแล้วเราก็มีลมเบ่งเราก็เบ่งพยาบาลมาเจาะถุงน้ำคล่ำที่เหลือ. เราโดนเจาะนิดนึงตอนปากมดลูกเปิด3เซนเอง. เราเบ่งช่วยกับพยาบาลจนเปิดมดลูกเปิด9เซน. พยาบาลก็เข็นเราไปห้องที่จะคลอดดีนะที่พยาบาลไม่ให้ให้เดินก็เดินไม่ไหว พอขึ้นเตียงได้เราก็เบ่ง(บอกเราว่าตอนนั้นคิดถึงแม่กับแฟนมากอยากให้เข้ามาอยู่ให้กำลังใจซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เราก็ต้องคิดว่าเอาลูกออกมาปลอดภัยก็พอ) เบ่งแบบสุดๆสุดชีวิต เบ่งหลับหูหลับตาเบ่งใช้แรงที่น้อยนิดเบ่งให้หมดประมาณ5นาทีหรือไม่ถึงเราเข้าห้องคลอด10โมงกว่าๆลูกออกมาตอน10:20 ลูกก็ออกมาหมอก็บอกว่าผู้หญิงนะคะแม่ อิแม่ก็มึนงงเพราะใครๆก็บอกว่าผู้ชายน้อยคนบอกผู้หญิง. พยาบาลจึงบอกอีกรอบ. ตอนนั้นความรู้สึกดีใจมากที่ลูกแข็งแรงเราไม่ตกเลือก(เราเป็นเกร็ดเลือดต่ำตอนนั้นเลือดจางเยอะอยู่แล้ว) น้ำตาบวกความเหนื่อยทำให้เราหลับตาทันทีแต่ไม่หลับนะคะหมอให้ดูหน้าลูกก็ดูไม่เห็นมาก ตอนโดนเย็บรู้สึกเจ็บแต่ไม่มีแรงด่าหมอ ตอนนั้นหมอก็ยังไม่พามาห้องพักนะคะ. ยังอยู่ห้องคลอดแต่ตรงที่เขาให้นอนพัก ซึ่งตอนนั้นอยากนอนอยากเห็นหน้าแฟนอยากได้กำลังใจมากแต่ทำได้แค่หลับตานอนไม่หลับเพราะเสียงดังน้ำก็หิวแต่กินยังไม่ได้ต้องรอสองชั่วโมงได้แค่หลับตาและฟังเสียงคนอื่นที่เขาปวดท้องกัน พอสักพักได้ยินเสียงพี่สะใภ้ให่เรามาเซ็นเอกสารซึ่งไม่มีอารมเซ็นเลยพอเราเซ็นเสร็จเห็นกระดาษที่แฟนตัวเองเขียนว่าสู้ๆนะแม่พ่อกลับบ้านก่อนแค่น้ำตาก็คลอแล้ว และอารมน้อยก็มา แค่แบบเราจะคลอดลูกนะเว้ยทำไมกลับแต่ก็เข้าใจเขาว่าพยาบาลไล่เพราะช่วงนี้มันโควิทแถมแฟนไม่ได้นอนอีกมันคงกลับบ้านไปซักของลูก (ทุกคนยังไม่รู้นะคะว่าเราคลอดแล้ว) พยาบาลก็หาห้องพักว่างให้เรา พอได้ห้องก็ต้องมาน้อยแฟนตัวเองที่ไม่ได้กลับบ้านแต่ไปเดินตลาด. แต่ยังดีที่ยังกลับมาเฝ้านอนห้องคลอด ตอนอยู่ในห้องคลอดได้โทรสัพเล่นตอนคลอดแล้วพิมหากัน เราก็เลยบอกแฟนว่าเราคลอดตั้งแต่10โมงแล้ว แฟนก็ถามว่าทำไมพยาบาลไม่บอกเราก็ตอบว่าไม่รู พอแฟนรู้ทุกคนก็ไปดูลูกแต่เราไม่เห็นอยู่คนเดียว. ทั้งเดินไม่ไหวทั้งเวียนหัว หมอไม่ให้เดิน ตอนนั้นก็นอย ทุกคนยังไม่บอกเรานะ ว่าลูกเราหายใจเร็วต้องอยู่ตู้อบกินนมทางสาย แฟนมาบอกเราตอนอยู่กันสองคน. แฟนบอกลูกหายใจเร็วอาจจะเป็นหอบได้. แฟนบอกเห็นลูกแล้วน้ำตาคลอเลยสงสารลูกมาก เราก็เป็นหวงลูกแต่บอกแฟนไปว่าเขาแข็งแรงดีอย่าเครียด แต่เราอะเครียดเอง. วันนั้นคืนนั้นก็ยังไม่ได้เห็นน่าลูก แต่ตอนเย็นแฟนไปดูและถามหมอซึ่งหมอให้ข่าว ดีว่าลูกร้องเก่งมากเสียงดังสุดๆกินเก่งมากแล้วจากตู้อบ เรื่องหอบเราต้องระวังเอง. พอเราฟังเราดีใจมากแต่ยังคิดว่าลูกคงไม่ได้กลับพร้อมเราพรุ่งนี้แน่เลย เรานอนรพ.คืนเดียวนะค่ะหมอให้กลับ. ไม่รู้ทำไมแต่เราคงว่าคงเป็นเพราะโควิทแหละเพราะทุกคนที่คลอดเองพร้อมเราก็กลับวันนั้น. พอเช้าตอน9:30พยาบาลบอกว่าเดียวมีรถเข็นมารับพาไปดูลูกและกลับบ้านเพราะเราปกติไม่มีไข้เรากลับได้ตอนนั้นก็คิดว่าลูกไม่ได้กลับ พอ10โมงรถมารับไปห้องลูกหมอก็สอนทำนั้นทำนี้แล้วก็บอกข่าวดีว่าลูกได้กลับพร้อมกันเราดีใจมาก. เห็นน่าลูกครั้งแรกเราน้ำตาคลอเลยยิ่งได้ยินว่าได้กลับบ้านพร้อมลูกยิ่งดีใจใหญ่. พอได้กลับบ้านก็เจอปัญหาที่ทำให้แม่เป็นโรคซึมเศร้าที่หายไปนานกลับมา. แต่ปันหาขอไม่เล่านะคะ. เอาเป็นว่าที่เล่ามาอิแม่อยากให้กำลังใจคนที่ท้อคนที่คิดมากคนที่โรคเยอะต้องกินยาเยอะ อย่าไปเครียดค่ะ คิดถึงลูกมากๆ. ตอนเราท้องเรากินยาหกตัวสามเวลาสองเวลาบ้าง ตอนท้องเรากินทุกอย่างนะคะ. เพื่อให้ลูกแข็งแรง น้ำหนักเราขึ้นมา10กว่าโลหมอบอกทุกครั้งว่าลูกตัวเล็กแต่ลูกออกมา2โล8 หมอบอกอาจจะตกเลือกได้แต่เราไม่ต้อง. ลูกมีภาวะเป็นหอบแต่ลูกเราก็ไม่เป็นถึงหัวใจจะอยู่ข้างขวา ทั้งขี้โรค ทั้งปันหารอบตัวจนเราท้อแล้วท้ออีกร้องไห้บ่อย. ภาวะซึมเศร้า ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่หาย. แต่เรามองไปหาเด็กตัวน้อยๆค่ะกำลังใจเราเพิ่ม. แค่ลูกเกิดมาแข็งแรงก็ดีพอแล้วซึ่งเราไม่อยากให้ลูกป่วยเหมือนและขี้โรค. เพราะเรารู้ว่ามันทรมานและเจ็บขนาด เพราะเราเข้าออกรพ.ตั้งแต่เด็ก กินยาจนเบื่อ. เราเชื่อว่าทุกคนก็สู้ได้ค่ะ. ทำได้เหมือนกัน ผ่านปันหาและอดทนกันนะคะ. มองน่าลูกคุณไว้คะ. เพราะลูกคือแรงและกำลังใจที่ดีที่สุด #ขอบคุณที่อ่านคะ #เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ #เราเชื่อปันหาทุกแบบเราผ่านไปได้เราเชื่อว่าทุกคนก็มีปันหาแต่คนละแบบทุกต้องผ่านมันไปให้ได้นะคะ #ตอนนี้น้องได้25วันแล้วน้องแข็งแรงกินเก่งแต่น้องอาจจะไทลอย แต่แม่ไม่เครียดนะคะ เพราะผลเลือดลาสุดน้องค่าเลือดดีเองได้ไม่ต้องกินยา วันที่22นี้น้องมีนัดอีกยังไงอิแม่จะมาบอกนะคะ #ติดตามเฟสบุ๊กได้นะ ชื่อว่า. หนู ก็ งง เฟสนี #อ่านจะพิมไม่เข้าใจและไม่รู้หรือผิดไปก็ขอโทดนะคะอิแม่เลี้ยงลูกไปด้วยพิมไปด้วย #รูปปัจจุบันวันนี้นะคะ

ตอนนี้รู้สึกกลัวเพราะปวดท้องแล้วท้องแข็ง