มีใครเคยท้องตอนเรียนแล้วไม่กล้าบอกที่บ้านบ้างค่ะ

เรามีประสบการณ์ที่ท้องตอนเรียน มันเป็นประสบการณ์ที่แย่มากสำหรับเรา เราเป็นคนเชียงใหม่ ครอบครัวเราอยู่ด้วยกันแค่4คน พ่อ ตา ยาย แล้วก็เรา ด้วยความที่เราเป็นคนฐานะค่อนข้างยากจน แม่เราก็เสียไปแต่เด็ก พ่อจึงเป็นเสาหลักของคนในครอบครัวทำงานส่งเราเรียน เราสอบเข้ามหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพคิดที่จะเรียนสูงๆเพื่ออยากจะแบ่งเบาภาระของคนในครอบครัวเราใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุงแบบไม่มีความสุขเลยและเราก็พบแฟนคนปัจุบันในกรุงเทพเขาเป็นทหารคบกันมาจนกระทั้งเราเรียนอยู่มหาลัย ปีที่4ใกล้จะจบแล้ว เช้าวันนึงพ่อเราโทรหาเราบอกเรารีบกลับบ้านด่วนตาเสียแล้วจากที่เตรียมตัวไปเรียนกลับต้องจองตั๋วรถกลับบ้าน พอถึงบ้านเราเห็นยายนั่งร้องไห้แล้วบอกกับเราว่าเข้าไปกราบตาซ่ะลูกเรานั่งกอดกันกับยาย ยายก็ถามเราว่าจะกลับวันไหนเราก็บอกแกไปว่าเสร็จงานศพคงกลับไปเรียนเพราะใกล้สอบยายก็บอกเราว่าทำไมไม่อยู่นานๆเราก็บอกแกว่าเดี่ยวก็ปิดเทอมจะกลับมาหาคืนนั้นก็นอนกอดยายทั้งคืนพอเสร็จงานศพเราก็กลับกรุงเทพไปเรียนได้ประมาน5วันเราดันมาพบว่าตัวเองท้องเราปวดท้องมากบวกกับประจำเดือนไม่มาเพื่อนเราจึงพาไปหาหมอ หมอให้เราตรวจครรภ์แล้วก็พบว่าท้องจริงๆ เราไม่รู้จะทำยังไงดีมืดแปดด้านเพื่อนเราฟังหมอพูดไปนำ้ตาก็ร่วงไป ไม่รู้มันสงสารเราหรือยังไง หมอแนะนำคลีนิคทำแท้งให้เราหลายที่เผื่อเราไม่พร้อมจริงๆเพราะเราใส่ชุดนักศึกษาไป แล้วหมอก็ให้เราปรึกษากับแฟนเพื่อนเราโทรหาแฟนเราบอกเราท้องแฟนเราก็บอกไม่ต้องเครียดเดี่ยวเขาจะดูแลเราเอง เรากลับมาถึงที่พักได้แต่คิดว่าจะทำไงดีรองานศพตาผ่านไปสักพักค่อยบอกพ่อละกันแต่มันไม่จบแค่นั้น อาทิตย์นึงหลังจากงานศพตามีเสียงโทรศัพท์จากทางบ้านดังขึ้นอีกเราเริ่มใจคอไม่ดีกดปุ่มรับโทรศัพท์พี่ข้างบ้านถามว่ารู้ข่าวยังเราก็งงถามไปข่าวอะไรแกบอกรีบกลับบ้านน่ะยายเสียแล้ว คือแบบตอนนั้นมันสมองเบลอๆเหมือนหน้ามันชาๆนำ้ตาค่อยๆไหล พึ่งอาทิตเดี่ยวเองที่ตาจากไปยายก็จากเราไปอีกคนหรอ เรารีบจองตั๋วกลับบ้านนั่งร้องไห้ไปตลอดทาง ตากับยายมาจากเราไปไหนจะเรื่องที่เราท้องอีกเราเลยไม่กล้าบอกพ่อกลัวพ่อจะเสียใจไปมากกว่านี้หลังจากงานศพเราก็กลับกรุงเทพเราก็ร้องไห้ไปตลอดทางอีกเมื่อคิดว่าต้องทิ้งพ่ออยู่บ้านคนเดียว กลับมาถึงกรุงเทพเราก็คิดว่าต้องผ่านจุดนี้ไปให้ได้ เราอุ้มท้องไปเรียนทุกวันขึ้นบีทีเอสคนแออันเหนื่อยมากจากบีทีเอสต้องเดินไปมหาลัยอีกทำแบบนี้ซำ้ๆทุกวันจำได้ว่าอุ้มท้องไปเรียนจนท้องได้เจ็ดเดือนปิดเทอมพอดีจึงดรอปเรียนไว้ก่อนตอนนั้นความรู้สึกที่มีต่อคนรอบด้านมันลบไปหมดเราท้องโตมาเรียนขึ้นรถบีทีเอสแต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่มีคนลุกให้เรานั่งเรายืนตลอดใช้ชีวิตแบบนี้คนเดียวมีเพื่อนมานอนเป็นเพื่อนตอนเราท้อง7เดือนรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยเพราะเเฟนเราออกจากค่ายไม่ได้ไม่นานแฟนเราก็ปลดทหารแล้วพาเรากลับบ้านเขาตอนแรกก็เหมือนจะดีแต่พอนานไปเรากลายเป็นแม่บ้านไปแบบเต็มตัวโดนใช้งานสารพัดเอาตั้งแต่ล้างถ้วยล้างจานทำกับข้าวให้คนที่บ้าน สักผ้าให้พ่อแม่เขา ให้น้องชายเขา ของตัวเองกับแฟน ไหนจะเสื้อผ้าที่ทั้งบ้านใช้ทำงานเราก็ต้องเก็บมาสักมาล้างทุกวัน คือเข้าใจว่าต้องทำมันเป็นหน้าที่แต่บางที เราท้องอยู่ทำไมไม่ช่วยกันทำ เสื้อผ้าชุดชั้นในทุกอย่างทำไมเขาไม่อายที่จะให้เราสักให้ เราทำให้แฟนเรามันเรื่องปกติแต่ต้องทำให้คนทั้งบ้านมันแย่มาก บ้านร้อนมากมีห้องนึงที่ติดแอร์แฟนเราบอกแม่เขาว่า ถ้าออกไปทำงานให้เปิดห้องแอร์ให้เราอยู่ด้วยมันร้อน แต่แม่เขาบอกว่าไม่ได้มันมีของสำคัญสรุปเราก็ต้องทนร้อนไป แฟนเราไปทำงานแม่เขาก็หักตังค์ค่าแรงทุกวันบอกว่าเก็บไว้ให้ลูก ส่วนเราไม่มีตังค์ใช้กันเลย พอถึงวันที่เราคลอด อันนี้เป็นอะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจเรามากลูกเราแข็งแรงปกติดี แต่แผลคลอดเราหมอบอกใหญ่มากต้องระวัง เราไม่มีนำ้นมแม่แฟนก๋บอกให้เราบีบนมให้นมเราไหลแต่มันก็ไม่ไหลแม่แฟนดึงหัวนมเราอย่างแรงคือแบบนำ้ตาไหลเลยเขาทรมานเรามาก เราเจ็บแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ แผลคลอดก็เจ็บลูกก็ต้องดูกลางคืนมาก็นอนดูลูกแทบจะไม่ได้หลับ คืนแรกๆเราปวดแผลมากลูกร้องเราก็อุ้มลูกไว้ ปลุกแฟนเรามาชงนมให้ลูกหน่อยเพราะเราขยับลำบาก แม่แฟนเราก็มาต่อว่าเราบอกเราไม่ต้องปลุกแฟนมันต้องไปทำงาน คือเราคิดว่าทำไมเขาจะช่วยดูลูกไม่ได้หรอเรายังเจ็บเรายังไม่แข็งแรงเราคิดในใจว่าต้องขนาดนี้เลยหรอเช้ามายังไม่ทันได้หลับแม่แฟนก็ปลุกเรามาสักผ้าให้ลูกคือเหนื่อยมาก เขาพูดกับเราว่าลูกหลับก็ต้องรีบมาทำงานบ้านไม่ใช่ลูกหลับแล้วหลับตามลูก คำพูดนี้จุกอกมาก เราคิดในใจแล้วที่เราทำให้ทุกวันมันไม่ใช่ทำงานบ้านหรอเรายังทำให้เขาไม่พออีกหรอ นี่ขนาดเราเจ็บเขายังใช้งานเรายังกะเราไม่ใช่คน ยังกะเราเจ็บไม่เป็นยังไงยังงั้น แต่เราทนมาตลอดไม่เคยมีแม้แต่ครั้งเดียวที่เราเอ่ยปากเถียงเขา แม้แต่ข้าวกินออกจากโรงบาลเขาก็ซื้อแต่ข้าวมันไก่ให้เรากินทุกมื้อเราจะทำเองก็ไม่ได้ปวดแผลไหนจะดูลูกอีกจนเราถ่ายไม่ออกปวดมากท้องผูกนั่งร้องไห้ไม่รู้จะทำไงบอกเขาก็ไม่สนใจ ปล่อยเราไปตามเวรตามกรรม ยายข้างบ้านพากันมาดูถามเราว่าเป็นอะไรเราบอกปวดท้องอยากเข้าห้องนำ้แต่ถ่ายไม่ออกเขาก็สรรหาของมาให้เรากิน จนเราเข้าห้องนำ้ได้ซึ่งมากนำ้ตาไหลอีกรอบนึงเขาไม่ใช่คนในครอบครัวแต่เขามาช่วยเหลือเรามาช่วยอาบนำ้ให้ลูกเราอยากขอบใจเขามากจริงๆ พอถึงกำหนดตรวจหลังคลอดแฟนเราก็ต้องไปทำงานทุกวันแทบจะไม่ได้หยุดแม่แฟนก็บอกว่าไม่ต้องไปตรวจหรอกหาฉีดยาคุมไปหมอแค่จะคุมกำเนิดให้เชยๆสรุปเราก็ไม่ได้ไปตรวจ เราทนทรมานแบบนี้ทุกวันจนลูกเราได้3เดือนเราก็กลับไปเรียนอีกครั้ง แฟนเราบอกจะเอารถไปส่งเราแม่แฟนก็บอกให้ไปเองจะเอารถไปให้เปลืองนำ้มันทำไม มันไม่ใช่ลูกคุณหนูซ่ะหน่อยที่จะต้องไปรับไปส่ง แฟนเราก็ทะเลาะกันกับที่บ้านบอกแม่ทำไมเป็นคนใจดำแบบนี้แม่เขาก็บอกเมื่อก่อนเขายังไม่มีใครไปส่งยังไปนู่นนี่ได้เลย เราขี้เกียจเห็นแฟนทะเลาะกับพ่อแม่เลยเข้าไปกอดแฟนไว้บอกไม่เป็นไรแค่นี้เองเราไปเองได้ แฟนเราก็นำ้ตาตกบอกไม่น่าเอาเรามาลำบากด้วยเลย เราก็บอกไม่เป็นไร แม่เขาให้ค่ากินค่าอยู่ไปกลับกรุงเทพกับบ้านเขาอาทิตละ2000 ค่ารถก็500แล้วไหนจะค่าบีทีเอสนั้นๆนี่ๆอีกเราก็กินแต่ของในเซเว้นพวกมาม่าพอมาอาทิตหลังๆแกก็หักให้เราอาทิตละ1500บ้าง1000บ้าง เราคิดแค่อย่างเดี่ยวเราจะทนเพื่อลูก เงินทุกบาทที่ได้มาก็คือค่าแรงที่แฟนเราไปทำงาน แม่เขาเก็บไว้หมด บางทีก็สงสารแฟน แม่แฟนให้เงินเรามาเรียนแต่ละอาทิตเราก็แอบแบ่งให้แฟนเก็บใส่กระเป๋าแฟนไว้ เพราะแฟนไม่มีตังค์ติดตัวเลย แค่ขอจากแม่เขา20แม่เขายังไม่ให้เลย แม่แฟนไปเล่าให้คนอื่นฟัง หมดไปหลายบาทเลยกับลูกเราแต่ความจริงแล้วไม่ใช่นั้นมันค่าแรงที่แฟนเราทำงานทั้งนั้นเขาแทบจะไม่ต้องเสียอะไรเลย คนเขาก็เอามาเล่าให้เราฟังเราฟังแล้วมันผิดมากที่แม่พูดเราใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ทุกวันจนลูกเราได้4เดือนญาติเราที่กรุงเทพป่วยหนักเข้าโรงบาลญาติๆที่เชียงใหม่ต่างลงมาดูใจโทรหาเราบอกให้เราไปดูใจแกหน่อยเราก็ขอแม่แฟนไปบอกฝากลูกหน่อยเขาก็บอกว่าไม่ว่างเราจะหาทางไปให้ได้วีดีโอคลอไปสายเต็มตัวแกไปหมดเราก็นำ้ตาตกทำไมชีวิตเราถึงได้รันทดขนาดนี้แม่แฟนก็ถามเราว่าร้องไห้ทำไมเราก็บอกอยากไปเยี้ยมญาติที่โรงบาลกรุงเทพแม่แฟนก็บอกกับเราว่าเรามีครอบครัวแล้วมีลูกแล้วจะไปไหนมาไหนแบบคนปกติไม่ได้เราก็จำยอมต้องอยู่จนกระทั้งตอนเช้าป้าโทรมาบอกญาติเสียแล้วน่ะรอบนี้ไม่อายใครแล้วร้องไห้ลั้นบ้านเลย แล้วแม่แฟนก็ยอมให้ไปแต่ต้องรอแม่เเฟน ทำธุระเสร็จก่อนเราก็รอจนกระทั้งบ่ายกว่าจะได้ไปเรานั่งรถ3ชั่วโมงกว่าจะถึงกรุงเทพต่อเรือไปอีก2ชั่วโมงกว่าจะไปถึงบ้านญาติสุดท้ายเราไม่ทันไปกราบศพเพราะเขากลับกันหมดแล้วมันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายมากป้าถามว่าจะนอนด้วยกันสักคืนไหมเราบอกไม่ละเพราะมีเรียนเช้าเราโกหกป้าไปความจริงเราต้องกลับไปดูลูกหลังจากนี้เราก็ตัดสินใจบอกพ่อเราสถานการณ์เป็นปกติพ่อไม่โกรธไม่ดุไม่ด่าเราเลย กลับปลอบใจเราอีก ป้าเราบอกส่งสารเราที่ต้องไปลำบากไกลบ้านนั่งร้องไห้กันทั้งป้าหลานจนตอนนี้ลูกเราได้9เดือน เราก็ดันท้องอีก เราจะไปฝากครรภ์แม่แฟนบอกจะไปทำไมโรงบาลโรคมันเยอะเมื่อก่อนแม่ฝากตอนอายุครรภ์6เดือนนู่นแกบอกคือแกจะเอาแต่ความคิดแกอย่างเดียวสุดท้ายแฟนเราไปคุยไม่รู้คุยอะไรกันแกถึงยอมให้ไป ท้องนี้ทรมานมากเวียนหัวปวดท้องปวดไปหมดลูกก็ต้องดูงานบ้านก็ต้องทำส่งสารลูกในท้องมากบางทีข้าวก็ไม่ได้กินไม่รู้จะเอาเวลาไปหนกินลูกคนแรกก็ดื้อมากกำลังจะหัดเดินปล่อยก็กลัวเขาล้มแฟนเรากลับมาจากทำงานก็สบายหน่อยแฟนจะช่วยล้างจานทำกับข้าวให้กินชีวิตคือแย่มากทุกวันนี้ก็ทนไปเพราะลูกกับแฟนเท่านั้นอยากจะบอกว่าถ้าตอนนั้นตัดสินใจบอกพ่อบอกคนที่บ้านชีวิตคงจะดีกว่านี้ บทความอาจจะยาวไปสักนิดน่ะค่ะ มีใครเคยเจอแบบที่เราเจอบ้างไหมค่ะกับครอบครัวแฟนแบบนี้